Het programma en de data voor de Gran Canaria Triathlonstages 2012 zijn bekend Via de flyer meer informatie. Het uitgewerkte programma en inschrijfformulier wordt op verzoek toegestuurt.
zaterdag 29 oktober 2011
TRIATHLONSTAGES 2012
GRAN CANARIA STAGE 2012
Het programma en de data voor de Gran Canaria Triathlonstages 2012 zijn bekend Via de flyer meer informatie. Het uitgewerkte programma en inschrijfformulier wordt op verzoek toegestuurt.
Het programma en de data voor de Gran Canaria Triathlonstages 2012 zijn bekend Via de flyer meer informatie. Het uitgewerkte programma en inschrijfformulier wordt op verzoek toegestuurt.
maandag 19 september 2011
Open Amelands kampioenschap Cross Triathlon - Tri Ambla
De organisatie van de Tri Ambla wordt steeds professioneler zonder dat ze daarbij het belang van de sporter en de toeschouwer uit het oog verliest . Het is een kunst om na 9 edities ,waarbij ze begon met 37 deelnemers, nu een evenement aan te bieden waarbij de deelnemer (870 stuks in de 2011 editie) ongeacht aan welke afstand hij of zij deelneemt, een uitdagend parkoers aanbied waarbij ook alle schone elementen van het fantastische waddeneiland Ameland in verwerkt zijn. In dat kader medewerkers en vrijwilligers van St. Sport Promotie Ameland proficiat met het lustrum en bedankt voor het sportaanbod!!
Als atleet ervaar ik de Tri Ambla als een fantastisch evenement. Het is de laatste crosstriathlon van het seizoen, maar toch blijft er een gezonde wedstrijdspanning bestaan. Deelname aan het Open Amelands Kampioenschap is dan ook niet zomaar iets. De natuurlijke elementen van het eiland maken het tot een niet vergelijkbare wedstrijd (zelfs niet met voorgaande edities) De 1,5 km zwemmen in de continu wisselende omstandigheden van de Waddenzee, daarna 35 km mtb met variatie van technisch rollen door de bossen, stuiteren op of om knipgaten en stoempen op het strand en dan met de laatste energieresten in je lichaam 12 km crosslopen op een stevig geaccidenteerd parkoers. Dit vraagt van je als atleet een aanslag op alle terreinen van lichaam en geest. Conditie, kracht, balans, snelheid, coördinatie, tactisch inzicht en het relativeringsvermogen dat zijn de eigenschappen die je nodig hebt om Open Amelands Crosstriathlon Kampioen te worden. De vraag was zijn alle eigenschappen na een lang en zwaar seizoen nog in mijn lichaam aanwezig. De race zal het uitwijzen.
De Waddenzee water was met 14 graden niet al te warm maar dankzij een goede warming up was de koude prikkel al snel onder controle. Start ging goed. Het duurde wel een tijdje voor ik de golfslag kon vertalen in een efficiënte armslag en ademhalingsfrequentie. Na de eerste boei lag ik mooi vrij en kon mijn eigen race zwemmen. Na ruim 1,5 km als 7e uit het water en op naar een snelle wissel.
In de wisselzone Rick Nijhoving en een andere snelle zwemmer ingehaald. Rick haalde me na 2 km fietsen in en gezamenlijk konden we naar voren rijden. Op de rechte stukken moest ik alle zeilen bijzetten om Rick zijn wiel vast te houden, in de bochten was het gelukkig andersom. In het bos pikten we Jarrich van Woersem en Menno Iedema op. Menno besloot de pijlen niet te volgen, volgens mij geen onwil maar het stuur ging de verkeerde kant op. Hierdoor miste hij de aansluiting. Jarrich kon op karakter aansluiten. In de weilanden naar Hollum was het ieder voor zich. Jarrich moest als eerste lossen en daarna was het mijn beurt om Rick te laten gaan. Ik had niet het gevoel dat ik slecht reed. Hf zone was op wedstrijdniveau en de hobbels en bobbels nam ik op souplesse. Rick was evenals Erik Wolsing vandaag een klasse beter. Achter de koploper Erik Wolsing lag de Duitser Georg Potrebitsch. Deze avonturier had Ameland uitgekozen als laatste voorbereidingswedstrijd voor de IM Hawaï. Als de IM straks goed uitpakt dan hebben we volgend jaar de broertjes Ralaert, Chris Mc Cormack en de Llanos broertjes in Ameland aan de start. Maar goed zover was het nog niet want onze Georg is sterk maar nog niet gewend aan de hobbels en bobbels van Ameland. Voor Hollum passeerde ik Tim Dullaart. Zijn energievoorraad was weg en op karakter zou hij de wedstrijd finishen. Voor me zag ik Georg en Rick gezamenlijk rijden. Het mooie was dat ze niet echt uitliepen. Op het strand was het zoeken naar het juiste ritme. Ik was blij dat in de laatste strandkilometers Erik Patist me passeerde. Hij reed sterk en al kletsend (met name Erik) reden we naar de laatste duinpassage.
Ondanks alles toch als 4e het parc fermé in voor de afsluitende 12 km lopen. De eerste km gingen matig. Pas na mijn laatste Amaxc gel gaat de turbo open en kan het gat op Rick verkleinen.
Helaas is de afstand net een paar km tekort en moet/mag ik genoegen nemen met de 4e plek. Na de finish wachten op Saskia die voor de M gaat. Beiden moe, maar tevreden terugkijkend op een mooi Tri Ambla.
Seizoen zit erop.....
UITSLAGEN
CROSS TRIATHLON AMELAND
(1500Z - 35F - 12L)
MANNEN -------------------------------
1 Georg Potrebitsch GER 2.35.14
2 Erik Wolsing 2.40.16
3 Rick Nijhoving 2.40.32
4 Johan Neevel 2.40.47 H40
5 Jarrich van Woersem 2.44.40 H18
6 Joost Christiaans 2.46.17
7 Guido Kwakkel 2.46.57
8 Erick Patist 2.47.51
9 Hendrik Venema 2.48.21
10 Stefan van der Pal 2.48.22
VROUWEN ------------------------------
1 Riikka Kelja FIN 2.53.25
2 Judy van den Berg 2.57.21
3 Birgit Schönherr GER 3.04.15
4 Gonny Rosendaal 3.05.20 D40
5 Silvia Brouwer 3.12.29
6 Marijke Zeekant 3.15.58 D50
7 Brenda Schuurkamp 3.19.30
8 Marjolein Bil 3.20.52
9 Saskia Veerman 3.25.25
10 Geke Venema 3.27.50 D40
Als atleet ervaar ik de Tri Ambla als een fantastisch evenement. Het is de laatste crosstriathlon van het seizoen, maar toch blijft er een gezonde wedstrijdspanning bestaan. Deelname aan het Open Amelands Kampioenschap is dan ook niet zomaar iets. De natuurlijke elementen van het eiland maken het tot een niet vergelijkbare wedstrijd (zelfs niet met voorgaande edities) De 1,5 km zwemmen in de continu wisselende omstandigheden van de Waddenzee, daarna 35 km mtb met variatie van technisch rollen door de bossen, stuiteren op of om knipgaten en stoempen op het strand en dan met de laatste energieresten in je lichaam 12 km crosslopen op een stevig geaccidenteerd parkoers. Dit vraagt van je als atleet een aanslag op alle terreinen van lichaam en geest. Conditie, kracht, balans, snelheid, coördinatie, tactisch inzicht en het relativeringsvermogen dat zijn de eigenschappen die je nodig hebt om Open Amelands Crosstriathlon Kampioen te worden. De vraag was zijn alle eigenschappen na een lang en zwaar seizoen nog in mijn lichaam aanwezig. De race zal het uitwijzen.
De Waddenzee water was met 14 graden niet al te warm maar dankzij een goede warming up was de koude prikkel al snel onder controle. Start ging goed. Het duurde wel een tijdje voor ik de golfslag kon vertalen in een efficiënte armslag en ademhalingsfrequentie. Na de eerste boei lag ik mooi vrij en kon mijn eigen race zwemmen. Na ruim 1,5 km als 7e uit het water en op naar een snelle wissel.
In de wisselzone Rick Nijhoving en een andere snelle zwemmer ingehaald. Rick haalde me na 2 km fietsen in en gezamenlijk konden we naar voren rijden. Op de rechte stukken moest ik alle zeilen bijzetten om Rick zijn wiel vast te houden, in de bochten was het gelukkig andersom. In het bos pikten we Jarrich van Woersem en Menno Iedema op. Menno besloot de pijlen niet te volgen, volgens mij geen onwil maar het stuur ging de verkeerde kant op. Hierdoor miste hij de aansluiting. Jarrich kon op karakter aansluiten. In de weilanden naar Hollum was het ieder voor zich. Jarrich moest als eerste lossen en daarna was het mijn beurt om Rick te laten gaan. Ik had niet het gevoel dat ik slecht reed. Hf zone was op wedstrijdniveau en de hobbels en bobbels nam ik op souplesse. Rick was evenals Erik Wolsing vandaag een klasse beter. Achter de koploper Erik Wolsing lag de Duitser Georg Potrebitsch. Deze avonturier had Ameland uitgekozen als laatste voorbereidingswedstrijd voor de IM Hawaï. Als de IM straks goed uitpakt dan hebben we volgend jaar de broertjes Ralaert, Chris Mc Cormack en de Llanos broertjes in Ameland aan de start. Maar goed zover was het nog niet want onze Georg is sterk maar nog niet gewend aan de hobbels en bobbels van Ameland. Voor Hollum passeerde ik Tim Dullaart. Zijn energievoorraad was weg en op karakter zou hij de wedstrijd finishen. Voor me zag ik Georg en Rick gezamenlijk rijden. Het mooie was dat ze niet echt uitliepen. Op het strand was het zoeken naar het juiste ritme. Ik was blij dat in de laatste strandkilometers Erik Patist me passeerde. Hij reed sterk en al kletsend (met name Erik) reden we naar de laatste duinpassage.
Ondanks alles toch als 4e het parc fermé in voor de afsluitende 12 km lopen. De eerste km gingen matig. Pas na mijn laatste Amaxc gel gaat de turbo open en kan het gat op Rick verkleinen.
Helaas is de afstand net een paar km tekort en moet/mag ik genoegen nemen met de 4e plek. Na de finish wachten op Saskia die voor de M gaat. Beiden moe, maar tevreden terugkijkend op een mooi Tri Ambla.
Seizoen zit erop.....
UITSLAGEN
CROSS TRIATHLON AMELAND
(1500Z - 35F - 12L)
MANNEN -------------------------------
1 Georg Potrebitsch GER 2.35.14
2 Erik Wolsing 2.40.16
3 Rick Nijhoving 2.40.32
4 Johan Neevel 2.40.47 H40
5 Jarrich van Woersem 2.44.40 H18
6 Joost Christiaans 2.46.17
7 Guido Kwakkel 2.46.57
8 Erick Patist 2.47.51
9 Hendrik Venema 2.48.21
10 Stefan van der Pal 2.48.22
VROUWEN ------------------------------
1 Riikka Kelja FIN 2.53.25
2 Judy van den Berg 2.57.21
3 Birgit Schönherr GER 3.04.15
4 Gonny Rosendaal 3.05.20 D40
5 Silvia Brouwer 3.12.29
6 Marijke Zeekant 3.15.58 D50
7 Brenda Schuurkamp 3.19.30
8 Marjolein Bil 3.20.52
9 Saskia Veerman 3.25.25
10 Geke Venema 3.27.50 D40
dinsdag 6 september 2011
Modderfiguur op de Offroadtriathlon Vlaardingen
Het was lange tijd onzeker of de offroadtriathlon van Vlaardingen wel of niet zou doorgaan. Gelukkig is er weer een team van enthousiaste vrijwilligers opgestaan die de 2011 editie perfect organiseerde.
In de dagen voorafgaand aan de wedstrijd heeft het goed geregend waardoor de kleibodem lekker zacht werd. De grasstukken waren wat sompig en de twee bospassages waren een confrontatie met de vette modder en klei. Kortom een lekker zwaar parkoers.
De zwemstart verliep slecht, ik bleef met mijn arm hangen in het startkoord (dank je Kitty) Hierdoor direct 10 meter achter de voorste groep. Gelukkig al snel weer naar voren gezwommen en bij de eerste boei lag ik tweede op gepaste afstand van Martijn Dekker. Naast mijn zijde lag Lars van de Eerden, samen konden we iets wegzwemmen bij de achtervolgers maar echt indrukwekkend was het niet. Wissel verliep slecht en te langzaam. Hierdoor met lichte achterstand op Lars op de fiets. Na 5 minuten zwoegen en stuiteren (heb je een mooie Scott Spark LTD laat je hem thuis) was het gat dichtgereden. Het viel me tegen na al de lange duurtrainingen om hoog in de zone's te rijden. Veel te snel kwam Rorik erop en erover. Op zijn versnelling hadden we beiden geen antwoord en we waren net zoals de race in 2007 tot elkaar veroordeeld. In de tweede ronde kwam Joost Christiaans aansluiten, deze symphatieke mountainbiker heeft, met veel progressie de stap naar de (offroad) triathlon gemaakt.
Hij ging voor Lars en mij het Parc fermé in. In het afsluitende looponderdeel kon ik de moegestreden Lars nog wel passeren en liep de eerste kilometers in op Joost maar helaas was toen het beste eraf en werd het consolideren met een 4e stek/1e H40.
Na afloop kwam er weer een vierde onderdeel bij: het ontmodderen van de fiets, schoenen en kleding.
In de dagen voorafgaand aan de wedstrijd heeft het goed geregend waardoor de kleibodem lekker zacht werd. De grasstukken waren wat sompig en de twee bospassages waren een confrontatie met de vette modder en klei. Kortom een lekker zwaar parkoers.
De zwemstart verliep slecht, ik bleef met mijn arm hangen in het startkoord (dank je Kitty) Hierdoor direct 10 meter achter de voorste groep. Gelukkig al snel weer naar voren gezwommen en bij de eerste boei lag ik tweede op gepaste afstand van Martijn Dekker. Naast mijn zijde lag Lars van de Eerden, samen konden we iets wegzwemmen bij de achtervolgers maar echt indrukwekkend was het niet. Wissel verliep slecht en te langzaam. Hierdoor met lichte achterstand op Lars op de fiets. Na 5 minuten zwoegen en stuiteren (heb je een mooie Scott Spark LTD laat je hem thuis) was het gat dichtgereden. Het viel me tegen na al de lange duurtrainingen om hoog in de zone's te rijden. Veel te snel kwam Rorik erop en erover. Op zijn versnelling hadden we beiden geen antwoord en we waren net zoals de race in 2007 tot elkaar veroordeeld. In de tweede ronde kwam Joost Christiaans aansluiten, deze symphatieke mountainbiker heeft, met veel progressie de stap naar de (offroad) triathlon gemaakt.
Hij ging voor Lars en mij het Parc fermé in. In het afsluitende looponderdeel kon ik de moegestreden Lars nog wel passeren en liep de eerste kilometers in op Joost maar helaas was toen het beste eraf en werd het consolideren met een 4e stek/1e H40.
Na afloop kwam er weer een vierde onderdeel bij: het ontmodderen van de fiets, schoenen en kleding.
maandag 22 augustus 2011
INFERNOMAN
Inferno triathlon 2011, yes I’m a Infernoman
Als rookie van 45 jaar ben ik zo blij als een kind met een t-shirt met de simple vermelding “Finisher Inferotriathlon 2011” Wat moet je ervoor doen. Veel trainen, omgaan met tegenslagen (fysiek en mentaal) en uiteindelijk 5.500 hm op racefiets, mountainbike en hardlopend afwerken.
De vele trainingsuren zijn gemaakt. In oktober 2010 had ik de Infernotriathlon mentaal omgezet van niet willen maar doen. De afgelopen winter stabiel en rustig getraind en me op 21 februari aangemeld als deelnemer voor de Inferno 2011. Op Gran Canaria de basis voor de hoogtemeters en rustige duurtrainingen op een lage intensiteit gelegd. De weken na de WK Crosstriathlon het lichaam op zijn donder gegeven met veel wedstrijden en weinig rust. Hierdoor wat fysieke tegenslagen waardoor het gas eraf moest en er alternatief getraind moest worden (aquajogging en veel elastiekwerk). In de laatste weken schiet mijn rug nog op slot en wordt er zelfs getwijfeld over het afreizen naar Zwitserland. Uiteindelijk maandag afgereisd voor het grote avontuur van 3,2 km zwemmen, 97 km op de racefiets, 30 km mountainbiken en een 25 km afsluitende bergloop. In totaal 5.500 hoogtemeters over de Beatenberg, de Grosse Scheidegg, de kleine Scheidegg en finishen op de Schilthorn (2.970 m).
Maandag reisdag naar Interlaken. We hebben het hondje mee. In het hotel wat we geboekt hebben schrikken een aantal gasten van onze dog. Er ontstaat een beetje comotie maar via een alternatief in Wilderswil (what ’s in the name) krijgen we een gepast onderkomen met een schitterend uitzicht op de Jungfrau.
De volgende dag samen met Saskia en Diablo naar de zwemstart in Oberhofen. Van daaruit het fietsparkoers verkend. Direct vanuit het parc fermé begint het met de hoogtemeters. De eerste 4 km 400hm naar Tschingel om dan even af te dalen naar Sigriswil en dan klimmen naar Beatenberg. Dit stuk was pittig en ik besef dat ik met een 34x27 niet veel over heb. De volgende kilometers waren makkelijk, lekker afdalen tusen de bossen en dan door Interlaken langs de Brienzersee naar Meiringen. Volgens het hoogteprofiel zou dit vlak zijn maar in de praktijk ruim 240 hm. Vanaf Meiringen ging het op naar de Grosse Scheidegg. Een prachtig uitzicht maar stevig klimmen. Onderweg snel besloten om de pion na thuiskomst maar snel om te wisselen voor een 11-28 anders zou het tijdens de wedstrijd teveel legpressen geworden. De afdaling was mooi met af en toe wat koeien en bussen tegen. Bij zo’n bus op de weg kon je als fietsers maar één ding doen: met je fiets de berm in. De bus stopt niet en kan niet uitwijken. Deze informatie stond in de briefing maar het is altijd goed om dit even te oefenen (met 60 km/u).
De volgende dag lekker zwemmen in het 19 graden warme water van de Thunersee en ’s middags met de MTB de Kleine Scheidegg op. Deze berg kende ik nog van de Eigerbikemarathon. Het uitzicht is aan de flank van de Eigernordwand fantastisch. Bovenop via een leuke singletrail nagenietend afgedaald naar Grindelwald.
De dagen daarna samen met Saskia de toerist uithangen en de ervaringen aanhoren van deelnemers. Het weer was fantastisch met temperaturen van boven de 28 graden. Nadeel waren de onweersbuien die zich ’s avonds in korte tijd manifesteerden. Dit gaf ook meteen het onvoorspelbare van de bergen aan.
De dag voor de wedstrijd was een logistieke dag. In Oberhofen moesten de fietsspullen geplaatst worden, in Grindelwald de mountainbikespullen en in Stechelberg de loopspullen. ’s Morgens geef je in Thun je warme kleding voor na afloop op de top af en dit liep als een zwitsers uurwerkje. Voor de zekerheid wat regenkleding en warme spullen meegegeven. Je weet het maar nooit.
Normaliter is de nacht voor een wedstrijd een weggegooide nacht. In dit geval sliep ik al om 20.30 uur en werd om 03.00 uur wakker van het onweer en de bakken regen. Onderweg naar Thun trekt de regen en de onweer weg. De temperatuur is aangenaam maar het waait stevig. Aangekomen op de startplek krijgen we al snel te horen dat het zwemmen om veiligheidsredenen niet doorgaat. In Nederland lachen we om deze golven maar de Zwitsers denken hier anders over. Ik baal nu als een stekker, zwemmen ging beter dan ooit en ik zag de hoogtemeters in het water wel zitten. Ondanks dat het zwaar genoeg gaat worden is het gevoel van een triathlon weg.
In Oberhofen wordt het fietsen in groepen gestart. De Zwitsere jury probeert tervergeefs met een hoop gefluit iedereen ook nog op één weghelft te krijgen. De klim in een groep gaat nog wel. Het wordt minder als er op een natte ondergrond afgedaald mag worden. Tot mijn verbazing zie ik een groot aantal deelnemers op tijdritfietsen rijden. Klimmen gaat al matig met zo’n frame en stuur maar afdalen is met remmen die weggewerkt zijn en dan met Lightweightcarbon wielen helemaal matig. Tijdens de 30 km vlak langs de Brienzersee komen de groepen fietsers me voorbij rijden. De groepen zijn zo groot dat de jury niet ingrijpt. Net voor de beklimming naar de Grosse Scheidegg nog wat drinken en eten van de perfect ingerichte verzorgingspunten gepakt. Temperatuur ligt ondertussen al ruim boven de 30 graden dus voldoende blijven eten en vooral drinken. Hoe langer de beklimming hoe makkelijker het gaat.
Ik heb de eer om een half uur acher het wiel van Stephan Sahm (samen met Karl Platt meervoudig winaar van allerlei Transalpen) aan te kunnen rijden. In de afdaling laat ik hem lekker gaan, ik ken mijn grenzen. In Grindelwald aangekomen hoor ik Saskia al enthousiast roepen. Hier volgt de wissel voor de MTB. De overgang is apart. Van 7 bar naar 2,5 bar is altijd apart maar de houding is ook even wat anders. Voordeel is wel dat er iets meer schakelverhoudingen zijn.
Op het moment dat het asfalt ingeruild wordt voor een schotterondergrond is de 2,5 bar ideaal. Ik kom snel in mijn cadans en raffel de 1.100hm sneller af dan verwacht en duik als een Vliegende Hollander de afdaling in. De eerste kilometers vragen niet veel van de technische vaardigheden. In Wengen komt het leuke werk: wortel en steenafdalingen en veel haarspeldbochten. In Lauterbrunnen wordt het offroad weer ingeruilt voor asfalt voor de laatste kilometers naar Stechelberg. Deze relatief vlakke kilometers gebruik ik om de boel wat op te rekken en de laatste restjes eten (brrrh wat is sportgel na 6 uur sporten smerig) en drinken na binnen te werken.
In de laatste verzorgingszone rustig de loopkleding aangetrokken en bij de verzorgingspost de tijd genomen. De eerste 7 km zijn licht heuvelaf en ik vlieg met 3’50”de kilometer Lauterbrunnen weer binnen. Vanaf nu gaat het echt beginnen met het klimwerk (zeker qua stijginspercentage 855 hm in 14 km). Het kost me moeite om na de snelle strekkilometers de berglooptechniek op te pakken. Ondanks dat passeer ik de een na de andere loper. Bij de verzorgingsposten, die perfect uitgrust zijn, ga ik over op bouillion en wat chips om het zoutgehalte wat op te krikken. Rare gewaarwording chips eten en bergop rennen met 30 graden en een Hf van 158. Maar goed het gaat eigenlijk best lekker en ik voel me een soort Chrissie Wellington die iedereen die haar aanmoedigt bedankt met een glimlach. In de laatste kilometers voor Mürren wordt het weer wat vlakker en het tempo gaat als vanzelf weer omhoog. Na Mürren begint het laatste en zwaarste deel van het lopen. In 8 km 1.330 hm. Gingen de kilometers vanaf de wisselzone nog over redelijk schrotterwegen nu zijn het rotsblokken en geitenpaden die als ondergrond dienen.
Ik glimlach in mezelf als ik bedenk dat de aquajogging trainingen in Zwembad De Veldkamp in Wezep nu haar vruchten beginnen af te werpen. Ondanks dat het tempo niet hoog ligt raap ik de nodige medestanders op. Met een korte knik of een bemoedigend woord passeer je elkaar. De inspanning verbroedert.
Bij de Seewlifuhre op 2 km en 380hm van de top zie ik de Schilthorn liggen. Auchhh dat ligt nog ver weg, zeker omdat er een stuk naar beneden gaat. In deze wedstrijd moet voor elke meter naar beneden twee meter omhoog geklommen worden. Ik blijf zelfs even stil staan om te genieten van de vergezichten en de stilte. Ongelofelijk wat een indrukwekkende omgeving. Voor mezelf heb ik daar al besloten om, bij gezondheid en instemming van Saskia, in 2012 weer van start te gaan.
De laatste meters gaan weliswaar met handen en voeten maar gevoelsmatig vlieg ik de berg op om naar 9 uur en 22 minuten als 33ste overall en 5e in de AK 2 te mogen finishen. O jah 9.459 kcal verbruikt en raar maar waar op gelijk gewicht gebleven.
Als rookie van 45 jaar ben ik zo blij als een kind met een t-shirt met de simple vermelding “Finisher Inferotriathlon 2011” Wat moet je ervoor doen. Veel trainen, omgaan met tegenslagen (fysiek en mentaal) en uiteindelijk 5.500 hm op racefiets, mountainbike en hardlopend afwerken.
De vele trainingsuren zijn gemaakt. In oktober 2010 had ik de Infernotriathlon mentaal omgezet van niet willen maar doen. De afgelopen winter stabiel en rustig getraind en me op 21 februari aangemeld als deelnemer voor de Inferno 2011. Op Gran Canaria de basis voor de hoogtemeters en rustige duurtrainingen op een lage intensiteit gelegd. De weken na de WK Crosstriathlon het lichaam op zijn donder gegeven met veel wedstrijden en weinig rust. Hierdoor wat fysieke tegenslagen waardoor het gas eraf moest en er alternatief getraind moest worden (aquajogging en veel elastiekwerk). In de laatste weken schiet mijn rug nog op slot en wordt er zelfs getwijfeld over het afreizen naar Zwitserland. Uiteindelijk maandag afgereisd voor het grote avontuur van 3,2 km zwemmen, 97 km op de racefiets, 30 km mountainbiken en een 25 km afsluitende bergloop. In totaal 5.500 hoogtemeters over de Beatenberg, de Grosse Scheidegg, de kleine Scheidegg en finishen op de Schilthorn (2.970 m).
Maandag reisdag naar Interlaken. We hebben het hondje mee. In het hotel wat we geboekt hebben schrikken een aantal gasten van onze dog. Er ontstaat een beetje comotie maar via een alternatief in Wilderswil (what ’s in the name) krijgen we een gepast onderkomen met een schitterend uitzicht op de Jungfrau.
De volgende dag samen met Saskia en Diablo naar de zwemstart in Oberhofen. Van daaruit het fietsparkoers verkend. Direct vanuit het parc fermé begint het met de hoogtemeters. De eerste 4 km 400hm naar Tschingel om dan even af te dalen naar Sigriswil en dan klimmen naar Beatenberg. Dit stuk was pittig en ik besef dat ik met een 34x27 niet veel over heb. De volgende kilometers waren makkelijk, lekker afdalen tusen de bossen en dan door Interlaken langs de Brienzersee naar Meiringen. Volgens het hoogteprofiel zou dit vlak zijn maar in de praktijk ruim 240 hm. Vanaf Meiringen ging het op naar de Grosse Scheidegg. Een prachtig uitzicht maar stevig klimmen. Onderweg snel besloten om de pion na thuiskomst maar snel om te wisselen voor een 11-28 anders zou het tijdens de wedstrijd teveel legpressen geworden. De afdaling was mooi met af en toe wat koeien en bussen tegen. Bij zo’n bus op de weg kon je als fietsers maar één ding doen: met je fiets de berm in. De bus stopt niet en kan niet uitwijken. Deze informatie stond in de briefing maar het is altijd goed om dit even te oefenen (met 60 km/u).
De volgende dag lekker zwemmen in het 19 graden warme water van de Thunersee en ’s middags met de MTB de Kleine Scheidegg op. Deze berg kende ik nog van de Eigerbikemarathon. Het uitzicht is aan de flank van de Eigernordwand fantastisch. Bovenop via een leuke singletrail nagenietend afgedaald naar Grindelwald.
De dagen daarna samen met Saskia de toerist uithangen en de ervaringen aanhoren van deelnemers. Het weer was fantastisch met temperaturen van boven de 28 graden. Nadeel waren de onweersbuien die zich ’s avonds in korte tijd manifesteerden. Dit gaf ook meteen het onvoorspelbare van de bergen aan.
Normaliter is de nacht voor een wedstrijd een weggegooide nacht. In dit geval sliep ik al om 20.30 uur en werd om 03.00 uur wakker van het onweer en de bakken regen. Onderweg naar Thun trekt de regen en de onweer weg. De temperatuur is aangenaam maar het waait stevig. Aangekomen op de startplek krijgen we al snel te horen dat het zwemmen om veiligheidsredenen niet doorgaat. In Nederland lachen we om deze golven maar de Zwitsers denken hier anders over. Ik baal nu als een stekker, zwemmen ging beter dan ooit en ik zag de hoogtemeters in het water wel zitten. Ondanks dat het zwaar genoeg gaat worden is het gevoel van een triathlon weg.
In Oberhofen wordt het fietsen in groepen gestart. De Zwitsere jury probeert tervergeefs met een hoop gefluit iedereen ook nog op één weghelft te krijgen. De klim in een groep gaat nog wel. Het wordt minder als er op een natte ondergrond afgedaald mag worden. Tot mijn verbazing zie ik een groot aantal deelnemers op tijdritfietsen rijden. Klimmen gaat al matig met zo’n frame en stuur maar afdalen is met remmen die weggewerkt zijn en dan met Lightweightcarbon wielen helemaal matig. Tijdens de 30 km vlak langs de Brienzersee komen de groepen fietsers me voorbij rijden. De groepen zijn zo groot dat de jury niet ingrijpt. Net voor de beklimming naar de Grosse Scheidegg nog wat drinken en eten van de perfect ingerichte verzorgingspunten gepakt. Temperatuur ligt ondertussen al ruim boven de 30 graden dus voldoende blijven eten en vooral drinken. Hoe langer de beklimming hoe makkelijker het gaat.
Ik heb de eer om een half uur acher het wiel van Stephan Sahm (samen met Karl Platt meervoudig winaar van allerlei Transalpen) aan te kunnen rijden. In de afdaling laat ik hem lekker gaan, ik ken mijn grenzen. In Grindelwald aangekomen hoor ik Saskia al enthousiast roepen. Hier volgt de wissel voor de MTB. De overgang is apart. Van 7 bar naar 2,5 bar is altijd apart maar de houding is ook even wat anders. Voordeel is wel dat er iets meer schakelverhoudingen zijn.
Op het moment dat het asfalt ingeruild wordt voor een schotterondergrond is de 2,5 bar ideaal. Ik kom snel in mijn cadans en raffel de 1.100hm sneller af dan verwacht en duik als een Vliegende Hollander de afdaling in. De eerste kilometers vragen niet veel van de technische vaardigheden. In Wengen komt het leuke werk: wortel en steenafdalingen en veel haarspeldbochten. In Lauterbrunnen wordt het offroad weer ingeruilt voor asfalt voor de laatste kilometers naar Stechelberg. Deze relatief vlakke kilometers gebruik ik om de boel wat op te rekken en de laatste restjes eten (brrrh wat is sportgel na 6 uur sporten smerig) en drinken na binnen te werken.
In de laatste verzorgingszone rustig de loopkleding aangetrokken en bij de verzorgingspost de tijd genomen. De eerste 7 km zijn licht heuvelaf en ik vlieg met 3’50”de kilometer Lauterbrunnen weer binnen. Vanaf nu gaat het echt beginnen met het klimwerk (zeker qua stijginspercentage 855 hm in 14 km). Het kost me moeite om na de snelle strekkilometers de berglooptechniek op te pakken. Ondanks dat passeer ik de een na de andere loper. Bij de verzorgingsposten, die perfect uitgrust zijn, ga ik over op bouillion en wat chips om het zoutgehalte wat op te krikken. Rare gewaarwording chips eten en bergop rennen met 30 graden en een Hf van 158. Maar goed het gaat eigenlijk best lekker en ik voel me een soort Chrissie Wellington die iedereen die haar aanmoedigt bedankt met een glimlach. In de laatste kilometers voor Mürren wordt het weer wat vlakker en het tempo gaat als vanzelf weer omhoog. Na Mürren begint het laatste en zwaarste deel van het lopen. In 8 km 1.330 hm. Gingen de kilometers vanaf de wisselzone nog over redelijk schrotterwegen nu zijn het rotsblokken en geitenpaden die als ondergrond dienen.
Bij de Seewlifuhre op 2 km en 380hm van de top zie ik de Schilthorn liggen. Auchhh dat ligt nog ver weg, zeker omdat er een stuk naar beneden gaat. In deze wedstrijd moet voor elke meter naar beneden twee meter omhoog geklommen worden. Ik blijf zelfs even stil staan om te genieten van de vergezichten en de stilte. Ongelofelijk wat een indrukwekkende omgeving. Voor mezelf heb ik daar al besloten om, bij gezondheid en instemming van Saskia, in 2012 weer van start te gaan.
De laatste meters gaan weliswaar met handen en voeten maar gevoelsmatig vlieg ik de berg op om naar 9 uur en 22 minuten als 33ste overall en 5e in de AK 2 te mogen finishen. O jah 9.459 kcal verbruikt en raar maar waar op gelijk gewicht gebleven.
vrijdag 8 juli 2011
Europees Kampioen H45
De reis naar Hongarije zit erop. Wat een belevenis, even een korte terugblik van enkele dagen Hongarije.
Vertrek vanaf Vliegveld Eindhoven met de complete crew (Jip Veelenturf en Nieneke de Graaff (moeder van Jip), Rorik en Diane Schouten, Jarrich van Woersem en Saskia en mijn persoon). Eerst even stressen omdat Jip en Nieneke te maken krijgen met de naweeen van een tropische storm en een bankoverval. De vlucht met Wizzair verloopt zoner problemen en in Boedapest worden we opgepikt voor de laatste trip per bus naar Visegrad. In het hotel Honti, waar we verblijven, is het prima vertoeven met uitzicht op de Donau (snelstromend en grauw van kleur). Enige uurtjes na aankomst zitten we op de mtb om de eerste hoogtemeters te maken (wel met een verfrissend buitje).
Aansluitend hard gelopen naar de plek waar volgens de website het parc fermé zou moeten komen. Hier grote rust en behalve een aankondiging van de MTB-wedstrijd van zondag stond er weinig aan sportieve evenementen gepland.
's Avonds met de crew een overheerlijke pizza en salade gescoord in Don Vito (de plek waar we bijna iedere avond aansloten). De volgende dag op pad om te kijken of er al iets van een route was. Dit was er niet en onze Viktor Toth zou het rond 12.00 uur uitzetten. De concrete handeling van uitzetten zou nog 28 uur duren.
Bij de briefing kregen de junioren op last van de Hongaarse Bond een grasparkoers voorgeschoteld (600 zw-8 km mtb en 3,4 km lopen. Jip en Jarrich baalden hier wel van maar waren in staat de negatieve energie om te zetten in snelheid en gaven jus aan de wedstrijd. Jarrich had een bliksemstart en kwam met een kleine voorsprong uit het water. Tijdens het lopen werd hij ingehaald door de fransman die de laatste 8 km mtb in zijn wiel had zitten. Maar de eerste medaille was binnen.
Bij Jip ging het zwemmen redelijk. Achterstand op de top was een kleine halve minuut. Met een goede wissel en een stevige eerste kilometer lukte het Jip om het gat dicht te rijden. Daarna, om 8 km mtb en 3,4 km lopen kort te maken, op kop en als eerste over de finish. De tweede medaille en de eerste Nederlandse Europees Kampioen Crosstriathlon junioren dames was een feit.
Na het succes van de beide junioren kon Rorik bij de elite niet achterblijven. Een net zwemonderdeel en een goed mtb en looponderdeel brachten hem een 9e plaats in een sterk herenelite veld.
Als de nestor van de groep mocht ik als laatste Nederlander starten in de agegroup serie. Alle agegroupers heren gingen gezamenlijk weg. Wel lekker om met 80 man van start te gaan, in plaats van een dertigtal masters. Zwemmen ging lekker, de sprinttrainingen van de laatste weken wierpen direct vruchten af. Op kop tot aan de eerste boei en daarna als vierde uit het water (1200 m zwemmen). Wissel ging niet helemaal lekker maar de aansluiting bleef met de top. In de modderklim moest ik de overall groep laten gaan. Tijdens de rest van het mooie en uitdagende parkoers door een paar snel fietsende Tjechen en Hongaren ingehaald. Als 7e gestart met het lopen en de eerste kilometers vlogen onder mijn nieuwe Etonic's. In de klim op het asfalt nog wat plekken kunnen inhalen, die echter weer snel ingeleverd werden in de laatste steile klim en afdalingspassage. Uiteindelijk als 8e overall en Europees Kampioen bij de H45 de finish over.
De prijsuitreiking verliep door de vele volksliederen wat langer. Tweemaal Whilhelmus was leuk. Overigens moesten de prijswinnaars vanaf H/D 35 hun medaille weer inleveren.
De organisatie had weer eens iets vergeten. Nu maar hopen dat ze nagezonden worden.De sfeer zat er bij de Nederlandse equipe ondanks de slechte organisatie maar dankzij de vele medailles goed in. Nu op naar de EK 2012 die in Kijkduin georganiseerd wordt.
De aankomende weken zullen de trainingen in teken staan van voorbereiding op de Inferno. In concreto betekent dat geen wedstrijden maar veel en lang duurwerk.
Voor de wedstrijd en belevingsfoto's
en op de site van de organisatie.
De uitslagen zijn hier te vinden:
uitslagen overall
Voor alle klasse:
zaterdag 11 juni 2011
Oostermeent Triathlon Huizen
Afgelopen week was mijn rikketik niet echt van plan om te reageren op tempoversnellingen. Kwestie van vermoeidheid, dus de trainingen maar op een wat lager niveau uitvoeren. Daarom zonder al te hoge verwachtingen afgereisd naar Huizen. Het weer in omgeving van Huizen was wisselvallig,zon, wind, een klein buitje en lekker fris.
De zwemstart in Huizen gebeurt niet via een startschot, nee als de muziek ophoudt dan mogen de atleten starten. Dit keer was het echter anders, twee minuten blauwbekken door 120 nerveuze atleten die aandachtig luisteren naar de muziek. Maar wellicht nog aparter er werd niet gestart toen de muziek ophield: wellicht had dit te maken met de opdracht van het jurylid voorafgaand aan de start zijn indringende opdracht 'uit het water' werkte behoorlijk door. Pas na het bekende fluitsignaal kwam de meute in beweging. Na enkele meters 'waterlopen' en 'watergrashappen' kon er begonnen worden met zwemmen. Voor me lagen TV Triadeleden: Sebastiaan van den Berg en Peter van Grootheest en daarnaast Martijn Boot. Vrij makkelijk ging de aansluiting voorin. Samen met Peter en Martijn sloegen we al na 200 meter een serieus gaatje met de achtervolgende meute. In de tweede zwemronde (die gevoels- en tijdmatig langer waren dan 750m nam ik de kop over. Tempo lag me net te laag. Als eerste het water uit en op de fiets. Direct gevolgd door Peter en Martijn. Peter kon het tempo niet volgen en zag ons al snel uit het zicht verdwijnen. In de polder ging het fietsen over in legpressen. Zoeken naar een juiste versnelling en naar cadans. Het schoot niet op, Martijn kwam gelukkig over me heen en dat gaf me afleiding en een richtpunt. Begeleid door een motorescorte van twee politie- en één jurymotor begeven we ons strijdend tegen de wind verder door de polder op naar het Parc Fermé.
Het lukt me wel om als eerste weg te gaan met het lopen maar na een paar minuten komt Martijn erop en erover. In de laatste twee kilometers komt Dirk Wijnalda erover heen gesneld maar de derde plek is veilig (in ieder geval het inschrijf- en reisgeld er weer uit).
Uitslagen
De zwemstart in Huizen gebeurt niet via een startschot, nee als de muziek ophoudt dan mogen de atleten starten. Dit keer was het echter anders, twee minuten blauwbekken door 120 nerveuze atleten die aandachtig luisteren naar de muziek. Maar wellicht nog aparter er werd niet gestart toen de muziek ophield: wellicht had dit te maken met de opdracht van het jurylid voorafgaand aan de start zijn indringende opdracht 'uit het water' werkte behoorlijk door. Pas na het bekende fluitsignaal kwam de meute in beweging. Na enkele meters 'waterlopen' en 'watergrashappen' kon er begonnen worden met zwemmen. Voor me lagen TV Triadeleden: Sebastiaan van den Berg en Peter van Grootheest en daarnaast Martijn Boot. Vrij makkelijk ging de aansluiting voorin. Samen met Peter en Martijn sloegen we al na 200 meter een serieus gaatje met de achtervolgende meute. In de tweede zwemronde (die gevoels- en tijdmatig langer waren dan 750m nam ik de kop over. Tempo lag me net te laag. Als eerste het water uit en op de fiets. Direct gevolgd door Peter en Martijn. Peter kon het tempo niet volgen en zag ons al snel uit het zicht verdwijnen. In de polder ging het fietsen over in legpressen. Zoeken naar een juiste versnelling en naar cadans. Het schoot niet op, Martijn kwam gelukkig over me heen en dat gaf me afleiding en een richtpunt. Begeleid door een motorescorte van twee politie- en één jurymotor begeven we ons strijdend tegen de wind verder door de polder op naar het Parc Fermé.
Het lukt me wel om als eerste weg te gaan met het lopen maar na een paar minuten komt Martijn erop en erover. In de laatste twee kilometers komt Dirk Wijnalda erover heen gesneld maar de derde plek is veilig (in ieder geval het inschrijf- en reisgeld er weer uit).
Uitslagen
maandag 6 juni 2011
Triathlon Almere, tweede wedstrijd in een weekend
Nadat er gistern na afloop van de triathlon Heerenveen een uitfiets rondje Tjeukemeer en een recovery BBQ bij de familie Brouwer-van der Wal verwerkt was werd de fiets weer snel geprepareerd voor de eerste tijdrittraining voor het NCK. ’s Morgens regende het echter pijpestelen en na een paar telefoontjes werd de beslissing al snel genomen om de training af te blazen. De benen voelden goed aan en buienradar voorspelde voor de middag droog weer. Wat doe je dan: je belt een organisatie in Almere op en vraagt of je mag starten. Dit was geen probleem en hup snel het natte wetsuit en trisuit in de tas gepropt, de bidons geprepareerd, fiets weer omgebouwd in de racestand (wel met watermodus) en op naar Almere.
Regen en onweer beloofden niet veel goeds maar na een startuitstel van een half uur kon er om 13.30 uur gestart worden. Het water voelde heerlijk aan. Armen deden het weer goed en na 250 m lag ik derde achter Youri Severin en Bob de Vries. In het tweede rondje kwam Martijn Boot en Rob Musters langszij. Tempo was gelijk dus lekker af laten zakken in de voeten van Rob. Zwemt wat relaxer en met het fietsen moet ik het toch maken. Als 5e kom ik het water uit maar met een goede wissel zit ik als derde op de fiets. Bob de Vries heb ik al snel te pakken en Martijn Boot kan ik iets later passeren. In eerste instantie loop ik daarna wat uit op Martijn. Maar Martijn is de man van de lange adem en na 10 kilometer fietsen begint hij pas op wedstrijdtemperatuur te komen. Ondertussen hebben we Youri dan al ingehaald. Hem is blijkbaar niet verteld dat het een niet-stayerwedstrijd is en springt als een volleerde wegnicht direct strak in het wiel van Martijn. Even later doet hij bij mij hetzelfde. Communiceren heeft geen zin en jury is te druk met andere zaken. Na wat demaragges laat hij eindelijk los. Ik krijg overigens in de loop van de race mijn eerste gele kaart van mijn leven. Fietsen gaat ondanks de inspanning van gisteren goed, Hf is wel een 10-15 slagen lager. Martijn duikt met een kleine voorsprong het Parc Fermé in. Echter dankzij een snelle wissel gaan we gezamenlijk op pad voor de afsluitende 10 km.
Met een voorsprong van twee minuten op Youri beginnen we met het lopen. De eerste twee kilometers nog zij aan zij. Dan moet ik Martijn laten gaan.Youri komt na 4 km over me heen gedenderd en Diederik Scheltinga zie ik ook al te snel dichterbij komen. Na 6,5 km komt hij langszij. Eerst uithijgend, daarna presenteert hij meteen zijn aanvalsplan: meelopen tot de laatste kilometer en dan aanvallen. Ik ben verbaast over deze transparantie en waardeer de aanwezigheid van twee kilometer gezelschap. Uiteindelijk moet ik Diederik laten gaan en leg me zeer tevreden bij de vierde plek neer. Twee wedstrijden voorin meestrijden, in een weekend, was niet de gepland en is zeer goed uitgekomen. De aangepaste trainingsaanpak van afgelopen winter begint zijn vruchten af te werpen.
Naast de ondankbare vierde plek kon het schavot bij de masters wel beklommen worden. De wedstrijden van Weert, Heerenveen en Almere tellen allemaal mee voor de Scott TriSeries.
Uitslag:
MANNEN (OD) -------------------------
1 Youri Severin 1.53.45
2 Martijn Boot 1.54.22
3 Diederik Scheltinga 1.56.04
4 Johan Neevel 1.56.23 H40
5 Thomas Naasz 1.58.55
VROUWEN (OD) ------------------------
1 Corine Nelen 2.12.59
2 Marleen Vos 2.14.38
3 Hily Panjer 2.17.21 D40
4 Ashley Stienen 2.19.43
5 Roos Tji 2.20.23 D40
Regen en onweer beloofden niet veel goeds maar na een startuitstel van een half uur kon er om 13.30 uur gestart worden. Het water voelde heerlijk aan. Armen deden het weer goed en na 250 m lag ik derde achter Youri Severin en Bob de Vries. In het tweede rondje kwam Martijn Boot en Rob Musters langszij. Tempo was gelijk dus lekker af laten zakken in de voeten van Rob. Zwemt wat relaxer en met het fietsen moet ik het toch maken. Als 5e kom ik het water uit maar met een goede wissel zit ik als derde op de fiets. Bob de Vries heb ik al snel te pakken en Martijn Boot kan ik iets later passeren. In eerste instantie loop ik daarna wat uit op Martijn. Maar Martijn is de man van de lange adem en na 10 kilometer fietsen begint hij pas op wedstrijdtemperatuur te komen. Ondertussen hebben we Youri dan al ingehaald. Hem is blijkbaar niet verteld dat het een niet-stayerwedstrijd is en springt als een volleerde wegnicht direct strak in het wiel van Martijn. Even later doet hij bij mij hetzelfde. Communiceren heeft geen zin en jury is te druk met andere zaken. Na wat demaragges laat hij eindelijk los. Ik krijg overigens in de loop van de race mijn eerste gele kaart van mijn leven. Fietsen gaat ondanks de inspanning van gisteren goed, Hf is wel een 10-15 slagen lager. Martijn duikt met een kleine voorsprong het Parc Fermé in. Echter dankzij een snelle wissel gaan we gezamenlijk op pad voor de afsluitende 10 km.
Met een voorsprong van twee minuten op Youri beginnen we met het lopen. De eerste twee kilometers nog zij aan zij. Dan moet ik Martijn laten gaan.Youri komt na 4 km over me heen gedenderd en Diederik Scheltinga zie ik ook al te snel dichterbij komen. Na 6,5 km komt hij langszij. Eerst uithijgend, daarna presenteert hij meteen zijn aanvalsplan: meelopen tot de laatste kilometer en dan aanvallen. Ik ben verbaast over deze transparantie en waardeer de aanwezigheid van twee kilometer gezelschap. Uiteindelijk moet ik Diederik laten gaan en leg me zeer tevreden bij de vierde plek neer. Twee wedstrijden voorin meestrijden, in een weekend, was niet de gepland en is zeer goed uitgekomen. De aangepaste trainingsaanpak van afgelopen winter begint zijn vruchten af te werpen.
Naast de ondankbare vierde plek kon het schavot bij de masters wel beklommen worden. De wedstrijden van Weert, Heerenveen en Almere tellen allemaal mee voor de Scott TriSeries.
Uitslag:
MANNEN (OD) -------------------------
1 Youri Severin 1.53.45
2 Martijn Boot 1.54.22
3 Diederik Scheltinga 1.56.04
4 Johan Neevel 1.56.23 H40
5 Thomas Naasz 1.58.55
VROUWEN (OD) ------------------------
1 Corine Nelen 2.12.59
2 Marleen Vos 2.14.38
3 Hily Panjer 2.17.21 D40
4 Ashley Stienen 2.19.43
5 Roos Tji 2.20.23 D40
Boppelslach bij Triathlon Heerenveen
De eerste editie van de Triathlon Heerenveen deed ik in 1987 toen mocht ik als winnaar het podium op (nr 2 was Mark Koks) De volgende edities hadden mooie namen zoals de Oranjewoud- en de Koga Miyata triathlon en diverse malen mocht ik wederom het podium betreden.
Ondanks de harde en zware trainingen in voorbereiding op de EK-Crosstriathlon en de Inferno triathlon voelt het lichaam goed aan. De wind was de afgelopen week al een mooie tegenstander geweest en zaterdag teisterde hij het Friese landschap onbarmhartig. Dit wel in combinatie met een heerlijke temperatuur. Bij het inzwemmen had ik al behoorlijk last van de zijwind, waarbij je zelfs op moest passen om niet te verlijeren. Bij het windsurfen zou ik een andere skeg gestoken hebben om meer druk op de spiegel te hebben. Nu moesten mijn handen maar als skegen dienen.
De start verliep soepel en zonder last te hebben van lichamelijk contact koos ik de voeten van Menno Iedema en Jasper van Olst. Menno had vooraf al aangegeven dat hij graag op kop wilde zwemmen. Als een Fries dat in eigen streek zegt dan moet je hem ook voor laten gaan. Kwestie van aanpassing. Als gastheer deed hij dat fantastisch en hij liet ons een stukje Friesland vanuit het water zien. Voor ik het door had zat het zwemonderdeel er ook al weer op. Bij de wissel wat probleempjes met de rits (niet handig om het koordje van je trisuit in de rits van je wetsuit te hebben) wat behoorlijk wat tijd koste. Op de fiets meteen het behoorlijke gat op Menno en Jasper dichtgereden.
Beiden waren niet in staat om aan te pikken, snel de turbo goed opengezet om uit het zicht te komen. Per ronde kwamen er 30”-40”bij waardoor er met een ruime marge van 2’20” begonnen kon worden met het lopen. Martijn Paalman en Menno Iedema waren de directe achtervolgers. Daarachter zat op ruime afstand Sjoerd Veltman. Martijn en Menno zijn normaliter sterkere lopers en naast het gevecht tegen de wind, de heuveltjes (ja in Heerenveen) op het zware loopparkoers wat rekenscenario’s de revue laten passeren.
Toen na 5 km de afstand gelijk gebleven was kon het tempo wat naar beneden. Uiteindelijk zelfs nog wat uitgelopen op Martijn. Sjoerd Veltman had super loopbenen en haalde Menno nog in.
Uitslag Triathlon Heerenveen
MANNEN ------------------------------
1 Johan Neevel 1.48.41 H40
2 Martijn Paalman 1.51.37
3 Sjoerd Veltman 1.51.46
4 Menno Iedema 1.52.46 H40
5 Tiedo Tinga 1.54.11
6 Job Eijsink 1.54.45
7 Manfred Boogaard 1.54.56 H40
8 Bas Bluyssen 1.55.31 H40
9 Joost Bokkers 1.55.46
10 Jhonny Nagelhout 1.56.12 H40
VROUWEN -----------------------------
1 Monique Burger 2.03.13
2 Lizette vd Vegt 2.07.26
3 Nienke Vlak 2.10.09
4 Geke Venema 2.13.06 D40
5 Silvia Brouwer 2.15.16
6 Brenda de Jong 2.20.56
7 Hilde van Heuveln 2.26.35 D40
8 Mirjam Steunebrink 2.31.53
9 Ineke Molenaar 2.51.19 D40
________________________________________
Ondanks de harde en zware trainingen in voorbereiding op de EK-Crosstriathlon en de Inferno triathlon voelt het lichaam goed aan. De wind was de afgelopen week al een mooie tegenstander geweest en zaterdag teisterde hij het Friese landschap onbarmhartig. Dit wel in combinatie met een heerlijke temperatuur. Bij het inzwemmen had ik al behoorlijk last van de zijwind, waarbij je zelfs op moest passen om niet te verlijeren. Bij het windsurfen zou ik een andere skeg gestoken hebben om meer druk op de spiegel te hebben. Nu moesten mijn handen maar als skegen dienen.
De start verliep soepel en zonder last te hebben van lichamelijk contact koos ik de voeten van Menno Iedema en Jasper van Olst. Menno had vooraf al aangegeven dat hij graag op kop wilde zwemmen. Als een Fries dat in eigen streek zegt dan moet je hem ook voor laten gaan. Kwestie van aanpassing. Als gastheer deed hij dat fantastisch en hij liet ons een stukje Friesland vanuit het water zien. Voor ik het door had zat het zwemonderdeel er ook al weer op. Bij de wissel wat probleempjes met de rits (niet handig om het koordje van je trisuit in de rits van je wetsuit te hebben) wat behoorlijk wat tijd koste. Op de fiets meteen het behoorlijke gat op Menno en Jasper dichtgereden.
Beiden waren niet in staat om aan te pikken, snel de turbo goed opengezet om uit het zicht te komen. Per ronde kwamen er 30”-40”bij waardoor er met een ruime marge van 2’20” begonnen kon worden met het lopen. Martijn Paalman en Menno Iedema waren de directe achtervolgers. Daarachter zat op ruime afstand Sjoerd Veltman. Martijn en Menno zijn normaliter sterkere lopers en naast het gevecht tegen de wind, de heuveltjes (ja in Heerenveen) op het zware loopparkoers wat rekenscenario’s de revue laten passeren.
Toen na 5 km de afstand gelijk gebleven was kon het tempo wat naar beneden. Uiteindelijk zelfs nog wat uitgelopen op Martijn. Sjoerd Veltman had super loopbenen en haalde Menno nog in.
Uitslag Triathlon Heerenveen
MANNEN ------------------------------
1 Johan Neevel 1.48.41 H40
2 Martijn Paalman 1.51.37
3 Sjoerd Veltman 1.51.46
4 Menno Iedema 1.52.46 H40
5 Tiedo Tinga 1.54.11
6 Job Eijsink 1.54.45
7 Manfred Boogaard 1.54.56 H40
8 Bas Bluyssen 1.55.31 H40
9 Joost Bokkers 1.55.46
10 Jhonny Nagelhout 1.56.12 H40
VROUWEN -----------------------------
1 Monique Burger 2.03.13
2 Lizette vd Vegt 2.07.26
3 Nienke Vlak 2.10.09
4 Geke Venema 2.13.06 D40
5 Silvia Brouwer 2.15.16
6 Brenda de Jong 2.20.56
7 Hilde van Heuveln 2.26.35 D40
8 Mirjam Steunebrink 2.31.53
9 Ineke Molenaar 2.51.19 D40
________________________________________
maandag 23 mei 2011
“De anderen hebben ook last van de wind”, Stadstriathlon Weert
“De anderen hebben ook last van de wind”, Stadstriathlon Weert
22 mei was de Stadstriathlon in Weert. De prima organisatie had het voor elkaar gekregen om in het midden van het centrum alles overzichtelijk te centraliseren. Dit voor zowel toeschouwer als deelnemer. Wel was het wedstrijd met veel rondjes: 2 zwemmen, 7 fietsen en 5 lopen. Moest er als triathleet weer eens nagedacht geworden tijdens het spelletje.
De wind zou vandaag de grote spelbreker worden. Verstand en versnelling gebruiken was het motto. Direct na de zwemstart was het weer lekker chaotisch. Relatief smalle vaart waar 130 wilde atleten in losgelaten werden. De eerste tweehonderd meter zwemt, muv Martijn Dekker, iedere favoriet even hard. Werd ik links niet op mijn kopgeslagen lag er rechts wel iemand te voelen of mijn badmuts vast op mijn hoofd zat. Hierdoor maar eens de zwemtechniek aangepast en dankzij hoge en brede ellebogen en een stevige kick kwam er wat ruimte. Bij de eerste boei kon de aansluiting met de top 10 gemaakt worden, en toen kwam de wind en golfslag. De snelheid voorin viel weg en in een vrij korte tijd lag ik op de derde plek. Bij het ingaan van de tweede ronde lekker meegedraaid zonder al te veel energie te verliezen en bij het stukje tegenwind een korte tempoversnelling geplaatst. Wijsheid of niet maar ik lag vrij en kon met een kleine voorsprong op een groepje van een man of 8 als tweede (Martijn Dekker was zijn eigen race aan het doen) het parc fermé in.
Wissel ging slecht en door de harde tegenwind had ik moeite om het juiste fietsritme te pakken. Blijkbaar had het groepje van acht achter me hetzelfde probleem want ze kwamen niet dichterbij, nee zelfs mooier nog ik liep uit. Mooi: ‘de anderen hebben ook last van de wind’. Per ronde ging het beter. Windje mee op de 53x 12 en dan tegen de zestig aan terug. Windje tegen 53x19 en maar malen. Per ronde liep ik op Martijn in (niet dat ik de illusie had om hem te verslaan tijdens het lopen, maar als eerste het parc fermé uit is nooit slecht voor het moraal) en uit op de jagers achter me. Na 7 rondjes beuken mocht ik dan eindelijk het Parc fermé in. Staat er één of andere malloot met een motor precies op de ingang. Na het roepen van wat uitbundige kreten had hij door dat er nog meer mensen naar binnen wilden en ging aan de kant. Hierdoor wel mijn oriëntatie kwijt en liep het verkeerde vak in.
Desondanks snel weer aan het lopen en kon met een stevig tempo doorgaan. Cees Colijn kwam op het laatst nog wel dichtbij maar de tweede plek overall kwam niet in gevaar.
Uitslagen:
HEREN (OD) ----------------------------
1 Martijn Dekker 1.57.56
2 Johan Neevel 2.00.52 H40
3 Cees Colijn 2.01.00
4 Peter Res 2.02.01
5 Rob Musters 2.03.12
6 Lars van der Eerden 2.04.22
DAMES (OD) ----------------------------
1 Maud Golsteyn 2.13.47
2 Liesbet De Schryver BEL 2.21.57
3 Corine Nelen 2.25.12
4 Roos Tji 2.28.28 D40
5 Kathleen Smeyers BEL 2.31.49
22 mei was de Stadstriathlon in Weert. De prima organisatie had het voor elkaar gekregen om in het midden van het centrum alles overzichtelijk te centraliseren. Dit voor zowel toeschouwer als deelnemer. Wel was het wedstrijd met veel rondjes: 2 zwemmen, 7 fietsen en 5 lopen. Moest er als triathleet weer eens nagedacht geworden tijdens het spelletje.
De wind zou vandaag de grote spelbreker worden. Verstand en versnelling gebruiken was het motto. Direct na de zwemstart was het weer lekker chaotisch. Relatief smalle vaart waar 130 wilde atleten in losgelaten werden. De eerste tweehonderd meter zwemt, muv Martijn Dekker, iedere favoriet even hard. Werd ik links niet op mijn kopgeslagen lag er rechts wel iemand te voelen of mijn badmuts vast op mijn hoofd zat. Hierdoor maar eens de zwemtechniek aangepast en dankzij hoge en brede ellebogen en een stevige kick kwam er wat ruimte. Bij de eerste boei kon de aansluiting met de top 10 gemaakt worden, en toen kwam de wind en golfslag. De snelheid voorin viel weg en in een vrij korte tijd lag ik op de derde plek. Bij het ingaan van de tweede ronde lekker meegedraaid zonder al te veel energie te verliezen en bij het stukje tegenwind een korte tempoversnelling geplaatst. Wijsheid of niet maar ik lag vrij en kon met een kleine voorsprong op een groepje van een man of 8 als tweede (Martijn Dekker was zijn eigen race aan het doen) het parc fermé in.
Wissel ging slecht en door de harde tegenwind had ik moeite om het juiste fietsritme te pakken. Blijkbaar had het groepje van acht achter me hetzelfde probleem want ze kwamen niet dichterbij, nee zelfs mooier nog ik liep uit. Mooi: ‘de anderen hebben ook last van de wind’. Per ronde ging het beter. Windje mee op de 53x 12 en dan tegen de zestig aan terug. Windje tegen 53x19 en maar malen. Per ronde liep ik op Martijn in (niet dat ik de illusie had om hem te verslaan tijdens het lopen, maar als eerste het parc fermé uit is nooit slecht voor het moraal) en uit op de jagers achter me. Na 7 rondjes beuken mocht ik dan eindelijk het Parc fermé in. Staat er één of andere malloot met een motor precies op de ingang. Na het roepen van wat uitbundige kreten had hij door dat er nog meer mensen naar binnen wilden en ging aan de kant. Hierdoor wel mijn oriëntatie kwijt en liep het verkeerde vak in.
Desondanks snel weer aan het lopen en kon met een stevig tempo doorgaan. Cees Colijn kwam op het laatst nog wel dichtbij maar de tweede plek overall kwam niet in gevaar.
Uitslagen:
HEREN (OD) ----------------------------
1 Martijn Dekker 1.57.56
2 Johan Neevel 2.00.52 H40
3 Cees Colijn 2.01.00
4 Peter Res 2.02.01
5 Rob Musters 2.03.12
6 Lars van der Eerden 2.04.22
DAMES (OD) ----------------------------
1 Maud Golsteyn 2.13.47
2 Liesbet De Schryver BEL 2.21.57
3 Corine Nelen 2.25.12
4 Roos Tji 2.28.28 D40
5 Kathleen Smeyers BEL 2.31.49
Lactaatweekend: Tijdrit Kraggenburg en UT Enschede
Zo nu een paar dagen verder is het lactaat in mijn lichaam weer een beetje verwerkt. Afgelopen weekend stonden twee of eigenlijk drie verzurende activiteiten op het programma.Zaterdagmiddag het Polderkampioenschappen Tijdrijden (http://www.ftc-marknesse.nl/inschrijven/) 15,6 km een eenzame strijd tegen de klok. Zondag de teamtriathlon in Enschede ‘s morgens individueel een 1/16 tri en ’s middags een team 1/8 ste uitvoering.
Een relatief korte tijdrit is een vak apart. De warming up is zeer belangrijk. Het parkoers lag ondanks de harde wind gunstig. Starten met de wind mee. Snel op gang komen en doorrammen naar illegale brommersnelheden van dik boven de 50 km/u. Ik word met de Ridley Dean icm de FFWD wielen op de verkeersdrempels gelanceerd. Heftig maar wel kikken. De bochten lopen goed en ik kan redelijk op omslagpunt blijven. Met een gemm. van 43,6 tevreden maar tussen de kleppers heb je dan net een top 10 plek. Mooie trainingsvorm om je basissnelheid omhoog te krijgen.
De volgende dag staat de UT triathlon op het programma. Het team Triathlonclub Twente is vanwege afhaken van de eerste samenstelling een gelegenheidsteam geworden. Remco Siers, Martijn Paalman, Marco Vernooy en mijn persoon zijn het die de kleuren van Triathlonclub Twente mogen verdedigen. De doelstelling van het team was simpel: finale behalen. Iets wat, ondanks het grote potientieel van de vereniging, nooit behaald was. Eerlijkheidshalve dient ook gezegd te worden omdat de grote topteams uit Duitsland dit jaar niet aan de start zijn de kans groter is.
De ochtendserie is altijd iets apart. Kortweg komt het erop neer om met een koude motor direct gas te geven. Laat dat nou net iets zijn wat ik absoluut niet kan. Daarom maar zo goed en kwaad mogelijk een warmingup doen en dan hopen dat de motor nog warm is als er gestart mag worden.
Zwemmen gaat ondanks een aantal keerpunten op de lijn redelijk. Het fietsen is met name in het eerste rondje te traag. Lopen gaat goed en met de smaak van bloed in mijn mond en de melkzuur die uit mijn oren spuit weet ik ook eens wat dat is. De gelegenheidsteamgenoten doen het goed en we mogen als vijfde team de finale in. Het zwemmen gaat, te, rustig en als laatste gaan we het water uit. Nu volle bak fietsen. Martijn en mijn fietsbenen zijn goed en we jagen het tempo stevig op. Binnen twee ronden liggen we al weer op de vijfde stek. Wel met een peleton van 11 fietsers in je wiel. Helaas moet Remco met kramp afhaken, hij finisht op karakter!. Bij het lopen zetten Marco en Martijn me netjes uit de wind en motiveren me tot Keniaase loopsnelheden. Het lukt ons niet om de vijfde plek te behouden maar uiteindelijk is de zesde plek het hoogst haalbare resultaat waar we als gelegenheidsteam zeer tevreden mee zijn. Bij de H40 nog een tweede plek mogen noteren in de ochtendserie. De dagen erna was het een kwestie van melkzuur afbreken.
Een relatief korte tijdrit is een vak apart. De warming up is zeer belangrijk. Het parkoers lag ondanks de harde wind gunstig. Starten met de wind mee. Snel op gang komen en doorrammen naar illegale brommersnelheden van dik boven de 50 km/u. Ik word met de Ridley Dean icm de FFWD wielen op de verkeersdrempels gelanceerd. Heftig maar wel kikken. De bochten lopen goed en ik kan redelijk op omslagpunt blijven. Met een gemm. van 43,6 tevreden maar tussen de kleppers heb je dan net een top 10 plek. Mooie trainingsvorm om je basissnelheid omhoog te krijgen.
De volgende dag staat de UT triathlon op het programma. Het team Triathlonclub Twente is vanwege afhaken van de eerste samenstelling een gelegenheidsteam geworden. Remco Siers, Martijn Paalman, Marco Vernooy en mijn persoon zijn het die de kleuren van Triathlonclub Twente mogen verdedigen. De doelstelling van het team was simpel: finale behalen. Iets wat, ondanks het grote potientieel van de vereniging, nooit behaald was. Eerlijkheidshalve dient ook gezegd te worden omdat de grote topteams uit Duitsland dit jaar niet aan de start zijn de kans groter is.
De ochtendserie is altijd iets apart. Kortweg komt het erop neer om met een koude motor direct gas te geven. Laat dat nou net iets zijn wat ik absoluut niet kan. Daarom maar zo goed en kwaad mogelijk een warmingup doen en dan hopen dat de motor nog warm is als er gestart mag worden.
Zwemmen gaat ondanks een aantal keerpunten op de lijn redelijk. Het fietsen is met name in het eerste rondje te traag. Lopen gaat goed en met de smaak van bloed in mijn mond en de melkzuur die uit mijn oren spuit weet ik ook eens wat dat is. De gelegenheidsteamgenoten doen het goed en we mogen als vijfde team de finale in. Het zwemmen gaat, te, rustig en als laatste gaan we het water uit. Nu volle bak fietsen. Martijn en mijn fietsbenen zijn goed en we jagen het tempo stevig op. Binnen twee ronden liggen we al weer op de vijfde stek. Wel met een peleton van 11 fietsers in je wiel. Helaas moet Remco met kramp afhaken, hij finisht op karakter!. Bij het lopen zetten Marco en Martijn me netjes uit de wind en motiveren me tot Keniaase loopsnelheden. Het lukt ons niet om de vijfde plek te behouden maar uiteindelijk is de zesde plek het hoogst haalbare resultaat waar we als gelegenheidsteam zeer tevreden mee zijn. Bij de H40 nog een tweede plek mogen noteren in de ochtendserie. De dagen erna was het een kwestie van melkzuur afbreken.
woensdag 4 mei 2011
WERELDKAMPIOEN CROSSTRIATHLON Extremadura
Het blijft een paar dagen na dato nog steeds een beetje onwerkelijk. Ik mag me Wereldkampioen Cross Triathlon bij de H45) noemen. Het voelt goed aan en het is een van de weinige keren dat een medaille een ereplaats krijgt in huize Neevel.
De weg ernaar toe was breed en bezaaid met diverse obstakels. Na een, in diverse opzichten, vervelend 2010 werd er in oktober met frisse zin gestart aan de voorbereiding voor ondermeer het Wereldkampioenschap Cross Triathlon. De winter verliep goed, me niet druk gemaakt als ik niet kon trainen, geen Taxc aangeraakt omdat het gewoon niet leuk is. Wel met name bij het lopen veel rustige duurtrainingen gedaan en veel variatie in het zwemmen aangebracht. Daarnaast de luxe gehad om met een leuke groep drie weken op Gran Canaria te kunnen en mogen sporten. Kortom een goede basis gelegd.
Maar de vraag is altijd ben ik zo vroeg in het jaar in vorm, zeker voor zo’n wedstrijd waar het relatief kort en intensief knallen is.
Woensdag 27 april vertrokken we met een grote delegatie deelnemers (elite: Rob Barel, Rorik Schouten, Bert Flier, Maud Golsteyn en Judy van den Berg; Junioren: Jip Veelenturf en Jarrich van Woersem, U 23 Tim Dullaart en agegroupers Ron Hendriks, Lars van der Eerden en Leo Meeuwisse) en supporters naar Extremadura in Spanje. De reis vanaf het vliegveld Madrid gaat redelijk en voert ons door de mooie provincie Extremadura naar Hervas. De wedstrijdlocatie ligt op een kleine 20 km van het pittoreske dorpje Hervas af. Het hotel is verouderd maar is functioneel, maar het belangrijkste is dat de sfeer in groep goed is.
De donderdag en vrijdag staan in het teken van parkoersverkenning en briefing. De elite en de agegroupers hebben verschillende fietsparkoersen. Eliteparkoers is wat korter en bevat minder stoempwerk dan de agegroupers (verschil moet er zijn). Het parkoers is een beetje van alles wat: kleine klimmetjes en daaraan gekoppeld afdaling, veel stenen, modder, zand en waterpassages. Eigenlijk een parkoers dat ons ligt. Tijdens de parkoersverkenningen wel een aantal bijzondere ervaringen:
1. De vraag waar fietsen we eigenlijk (er ligt 40 km lint uitgespannen maar de gebruiksaanwijzing ontbreekt);
2. De vraag of er nu wel of niet door de sloot heen gefietst wordt(mn. de deelnemers uit de zuidelijke landen en de Zuid Afrikanen begrijpen niet dat je door kniediepwater heen kunt fietsen, hier pakt Nld al haar eerste morele overwinning)
3. de situatie dat je over graskarpers en andere geschubde kieuwachtige heen fietst. Een beetje Hilbert v/d Duim situatie met zijn vogelpoep. Het zal je maar gebeuren uitgeschakeld tijdens het mountainbiken omdat je uitgleed over een vis die overstak.
4. Hoe loopt het loopparkoers eigenlijk.
Kortom,allerlei vragen waarbij de vele, alleen Spaans sprekende, vrijwilligers geen antwoord op kunnen geven.
Het weer is tijdens de verkenningen gelukkig goed. Dit in tegenstelling tot de nacht voor de wedstrijddag. De regen komt met bakken uit de lucht. Dat wordt glibberen en glijden.
Na een korte nacht bijtijds aan het ontbijt met Jip, Jarrich, Ron en de trouwe supporters!! De junioren starten als eerst en er heerst een gezonde spanning bij de jongelui aan het ontbijt.
Tijdens de rit naar het parkoers klaart het gelukkig weer op. De ondergrond is nog wel een modderbende. Dat wordt bij het fietsen en lopen oppassen.
Na een gezamenlijke warming up met de junioren. Wordt Jarrich opgeroepen voor zijn start. Het zwemmen gaat hem goed af en hij kan de ervaren Portugezen en Spanjaarden goed bijhouden. Met een plek in de middenmoot komt hij uit het water en springt op zijn bike.
Ondertussen worden de juniordames opgeroepen. Tussen de meiden (met name Spanjaarden) vind de intimidatie naar Jip en een Baltische junior stevig plaats. Jippie laat zich niet van de wijs brengen en zet haar “evil Jip” blik op. Een blik die, naar later blijkt, effectief blijkt te zijn. Jip zwemt vanwege een behoorlijke trainingsachterstand bij het zwemmen al snel achter de feiten aan. Maar gelukkig heeft zij het voordeel van het fietsen. Terwijl de junior dames op pad gaan in het modderparkoers gaan de Paratriatleten het water in. Deze groep gaat over hetzelfde smalle fietsparkoers al s de agegroupers. Petje af voor de prestatie maar helaas brengt de organisatie met deze indeling diverse partijen in conflicterende situaties. Jammer.
De agegroupers starten om de 3 minuten. (40-44, 45-49, 50-54, 55+ Dames AG) ’s middags starten de andere agegroupers Vanaf 16.00 uur de dames en heren (incl. U23).
Start gebeurt vanuit het water, vasthoudende aan het ponton, de Spanjaarden worden als eerste opgeroepen en denken zo een mooie plek te krijgen. Helaas voor ze duiken ze erin en daar maak ik dankbaar gebruik van en neem de mooiste plek in. Even een boze blik opzetten en me wat breder maken en het is 1-0 voor Nederland. Start gaat snel en tot mijn verbazing lig ik na 100 meter compleet vrij. Iets verderop worden links en recht groepjes gevormd. Voor de eerste boei heb ik al een behoorlijk aantal van de eerste startgroep ingehaald. Bij de tweede boei zie ik dat nr 2 al ruim achter ligt. Nu versnellen in het frisse water. Met een mooie voorsprong spring ik op de mtb. Het aanloop stuk is glad en het eerste klimmetje staan veel deelnemers te klungelen om boven te komen. Ik moet van de fiets af en probeer snel weer het ritme te pakken. Dit gebeurt pas op de terugweg van de eerste ronde . Samen met een Amerikaan en een Spanjaard ruimen we de ene na de andere agegrouper op (40-44). De beide mannen blij (zij denken dat ik ook H40)en ik blij.
Vanuit het lokale Nederlandse steunpunt hoor ik dat mijn voorsprong geslonken is tot 1 minuut. Dus de tubokleppen erop. Op de technische passages laat ik de kleine Spanjaard voor. Hij klimt en daalt makkelijker dan ik dat doe en ik kom beter in mijn ritme als ik hem volg. Halverwege de tweede ronde kan hij mij niet meer volgen en ik rij even alleen ( muv de paratriatleten en de dames die niet aan de kant willen). Vanuit Camp Holland hoor ik dat de voorsprong al weer gestegen is naar een ruime twee minuten!!!!
Dit geeft de burger, weer de bekende moed, en ik zit al voorzichtig te denken aan de Wereldtitel. De eerste twee kilometer gas gegeven, de benen waren goed (ik lag zelfs al tweede bij de H40). Bij het ingaan van de tweede ronde was de voorsprong groot genoeg om eens lekker te genieten en al vast te zwaaien naar deze en gene. Met een goed gevoel van een dolblije Saskia (volgens mij was zij nog blijer dan ik dat was)
de Nederlandse vlag gekregen en mijn laatste zege meters gelopen. YEAHHH I’M a WorldChampion.
De Nederlandse equipe was overall ook zeer succesvol.
Jip werd na een fantastiche inhaalrace op de mountainbike gevolgd door een sterke loopronde verassend tweede bij de juniordames. Jarrich was supersterk met het fietsen, kwam helaas met het lopen iets tekort en werd zeer netjes vierde.
Ron Hendriks (H50) en Lars van der Eerden (H30) pakten de bronzen plak, Leo Meeuwisse werd Wereldkampioen H65 .
Tim Dullaart werd in een perfecte race tweede bij de Heren U23. Bij de dames elite presteerde Judy van den Berg op basis van haar mogelijkheden netjes met een 16e plek. Maud Golsteyn was in de aanloop naar de WK niet al te fit maar wist op karakter een 15e plek in de wacht te slepen.
Bij de heren elite was het Rob Barel die liet zien dat hij zich nog altijd optimaal voor een grootte wedstrijd kan preparen. Vanuit een 23ste zwemtijd en met een snelle wissel reed hij de een na de andere concurrent op achterstand en begon als 11e aan het lopen om uiteindelijk als 12e te eindigen. Bert Flier ging in de middenmoot mee in het zwemgeweld en begon aan een nette en solide fietsrace zonder grote technische fouten. Rorik Schouten liet zien dat hij en een 29” (ongeveerd) een goede combinatie is. Geconcentreerd joeg hij over het parkoers en pakte de nodige plaatsen. Met een voorsprong van een dertigtal seconden op Bert ging hij het loopparkoers op. Deze voorsprong kwam niet meer in gevaar. Rorik werd 16e en Bert 17e in een sterk deelnemersveld.
Als coach en als atleet kan er terug gekeken worden op een zeer geslaagd eerste ITU Wereld Kampioenschap Crosstriathlon. Nu eerst lekker genieten.
Uitslagen
en een heel kort FILMPJE
maandag 18 april 2011
Tijdstrijderscup Almere en Zwemloop Groningen
In de laatste trainingsweken voor de WK Cross triathlon worden wat testwedstrijden ingepast. In zo’n test wedstrijd ga je wat dieper dan dat je in een training kunt gaan. 11 april stond ik aan de start van de Tijdstrijderscup in Almere. Een race tegen de klok over 40,2 km. Ik had de luxe om een keuze te kunnen maken in de wielen en koos voor de FFWD fivespoke en de FFWD Disc. 
De moraal was goed en na een lekkere warming up mocht ik plaats nemen in het startvak. De start was om de minuut. Voordeel van een poldergebied als in Almere dat je altijd voor je en altijd achter je iemand kon zien. Heb je slechte benen dan rijdt de persoon voor je al snel uit het zicht en nadert de persoon achter je te snel. Laat ik tijdens deze rit nu eens slechte benen hebben. De eerste kilometers gingen nog wel. De waarden op de Garmin waren in orde. Windje tegen en 43 km/u, Hf 168. Echter na enkele kilometers ging de snelheid naar beneden en de Hf ging maar iets omhoog. Daarnaast werd mijn richtpunt kleiner en mijn achterligger groter. Knop omzetten en proberen cadans te vinden. Om een lange lijdensweg kort neer te zetten: 31 ste overall en net 42 km/u gemiddeld.
’s Middags gelukkig nog wel lekker kunnen zwemmen zodat er niet een al te grote kater overbleef.
In de week daarop intensief getraind en vrijdag zo aan de latten dat ik met plezier gebruik maakte van het Omega en andere vetzuren versterkende middagdieet van mijn collega’s (Lekkerbekjes en haring).
Zondag de 17e op naar Groningen om daar deel te nemen aan de Zwemloop. Loopparkoers was aangepast tov voorgaande jaren. Dus de snelste tijd die nu neergezet werd was meteen een parkoersrecord ;-).
Ik lag in de baan met allemaal jonge (zee)honden. Mannen die allemaal aangaven de eerste 100 m onder de minuut te starten. Daarop besloot ik als wijze oude man me achter in het treintje aan te sluiten. Mark Oude Bennik en Erik Schröder gingen idd binnen de 1’ af en bleven in een zeer hoog tempo doordenderen. De mannen waarbij ik in de voeten lag gingen me eigenlijk iets te langzaam. Daarom na 250m maar er langs gegaan om uiteindelijk na een relaxte 12’50” uit het water te klimmen. Als derde overall en eerste individuele deelnemer het loopparkoers op (Mark en Erik waren onderdeel van een duoteam). Het lopen ging makkelijk, paslengte en cadans waren goed. Parkoers was overzichtelijk en na 600m lag ik al tweede overall. Dit gaf de burger moed. Was ik altijd de persoon die ingehaald werd tijdens het lopen mocht ik nu eens mensen inhalen. Na één ronde lopen kwam de koploper in het vizier. Per ronde 30” ingelopen, dat ging lekker. In de derde ronde erop en erover en het tempo consolideren. Met ruime marge, maar nog belangrijker, met een goede looptijd gefinished. Twee weken voor de WK geeft dit een positieve boost. Om de drieeenheid van de triathlon af te maken werd ik na Assen door Saskia uit de auto gezet en mocht naar Wezep fietsen. Licht windje schuin mee en via wat omzwervingen in het land van Bartje , gestuiter op de oude rijksweg van Staphorst en Rouveen kon ik twee uurtjes later in Wezep finishen. Lekkere sportdag. Nog een week buffelen en dan gas terug om eens te kijken of er een top 10 plek erin zit bij de WK.
Uitslagen Zwemloop
De moraal was goed en na een lekkere warming up mocht ik plaats nemen in het startvak. De start was om de minuut. Voordeel van een poldergebied als in Almere dat je altijd voor je en altijd achter je iemand kon zien. Heb je slechte benen dan rijdt de persoon voor je al snel uit het zicht en nadert de persoon achter je te snel. Laat ik tijdens deze rit nu eens slechte benen hebben. De eerste kilometers gingen nog wel. De waarden op de Garmin waren in orde. Windje tegen en 43 km/u, Hf 168. Echter na enkele kilometers ging de snelheid naar beneden en de Hf ging maar iets omhoog. Daarnaast werd mijn richtpunt kleiner en mijn achterligger groter. Knop omzetten en proberen cadans te vinden. Om een lange lijdensweg kort neer te zetten: 31 ste overall en net 42 km/u gemiddeld.
’s Middags gelukkig nog wel lekker kunnen zwemmen zodat er niet een al te grote kater overbleef.
In de week daarop intensief getraind en vrijdag zo aan de latten dat ik met plezier gebruik maakte van het Omega en andere vetzuren versterkende middagdieet van mijn collega’s (Lekkerbekjes en haring).
Zondag de 17e op naar Groningen om daar deel te nemen aan de Zwemloop. Loopparkoers was aangepast tov voorgaande jaren. Dus de snelste tijd die nu neergezet werd was meteen een parkoersrecord ;-).
Ik lag in de baan met allemaal jonge (zee)honden. Mannen die allemaal aangaven de eerste 100 m onder de minuut te starten. Daarop besloot ik als wijze oude man me achter in het treintje aan te sluiten. Mark Oude Bennik en Erik Schröder gingen idd binnen de 1’ af en bleven in een zeer hoog tempo doordenderen. De mannen waarbij ik in de voeten lag gingen me eigenlijk iets te langzaam. Daarom na 250m maar er langs gegaan om uiteindelijk na een relaxte 12’50” uit het water te klimmen. Als derde overall en eerste individuele deelnemer het loopparkoers op (Mark en Erik waren onderdeel van een duoteam). Het lopen ging makkelijk, paslengte en cadans waren goed. Parkoers was overzichtelijk en na 600m lag ik al tweede overall. Dit gaf de burger moed. Was ik altijd de persoon die ingehaald werd tijdens het lopen mocht ik nu eens mensen inhalen. Na één ronde lopen kwam de koploper in het vizier. Per ronde 30” ingelopen, dat ging lekker. In de derde ronde erop en erover en het tempo consolideren. Met ruime marge, maar nog belangrijker, met een goede looptijd gefinished. Twee weken voor de WK geeft dit een positieve boost. Om de drieeenheid van de triathlon af te maken werd ik na Assen door Saskia uit de auto gezet en mocht naar Wezep fietsen. Licht windje schuin mee en via wat omzwervingen in het land van Bartje , gestuiter op de oude rijksweg van Staphorst en Rouveen kon ik twee uurtjes later in Wezep finishen. Lekkere sportdag. Nog een week buffelen en dan gas terug om eens te kijken of er een top 10 plek erin zit bij de WK.
Uitslagen Zwemloop
zondag 3 april 2011
Zwemloop Almere
De eerste zaterdag in april. De weersverwachting is met temperaturen van boven de twintig graden fantastisch.
Met nog vier weken te gaan tot aan de start van de eerste WK Crosstriathlon ligt het accent op wat meer tempowerk. De zwemloop in Almere past prima in deze voorbereiding.
's Morgens een lekkere duurtraining op de fiets. Ron Hendriks zat met een groepje voetballers in Twello dus een mooie gelegenheid om wat samen te biken. Op weg over de mooie IJsseldijk van Hattem naar Deventer moest ik ter hoogte van de poelen in Hattem een ware slagveld van aangereden padden doorkruisen. Tricky en sinister, de naam amfibie (De naam amfibie is afgeleid van het Griekse Amphi-bios, wat "dubbel-levend" betekent) heeft helaas voor hun niets te maken met de uitwerking van een confrontatie met een voiture.
Met de indrukken van het bloedbad nog in mijn achterhoofd de weg vervolgend tegen een best wel stevig windje. De Garmin gaf wat hogere Hf- en Wattagewaarden aan dan gepland. Gelukkig de terugweg het windje mee en 's middags nog even de oogjes dicht kunnen doen in de tuin ;-)
In de namiddag op naar Almere. Inzwemmen ging lekker maar niet optimaal. Snelheid ontbrak. Met de baangenoten nette afspraken gemaakt over de indeling. De eerste 200 m gingen slecht. Drie man lag tegen mijn tenen aan te tikken terwijl deze mannen aangaven 1'30" langzamer te zwemmen. Betekent dus dat het gevoel overeen kwam met de realiteit. Het ging niet lekker. Gevoel ontbrak, pas na 300 m kan ik loskomen, maar het gaat niet vanzelf. Met een 12'50"uit het water en op naar het parc fermé om in de schoenen te schieten. De eerste ronde gaat het volle bak en eindelijk gevoelsmatig hardstikke lekker. In de laatste km komt Frank Veltman, na een indrukwekkende laatste 5km, over me heen gedenderd. Ik kan niet pareren laat staan meegaan, dus laat hem maar lekker doordenderen. Met een 10km tijd van 36'53" ben ik eindelijk op de weg terug na 11 maanden loopellende. Positieve opsteker. Zwemmen nog wel even aanpakken.
Uitslagen.
Met nog vier weken te gaan tot aan de start van de eerste WK Crosstriathlon ligt het accent op wat meer tempowerk. De zwemloop in Almere past prima in deze voorbereiding.
's Morgens een lekkere duurtraining op de fiets. Ron Hendriks zat met een groepje voetballers in Twello dus een mooie gelegenheid om wat samen te biken. Op weg over de mooie IJsseldijk van Hattem naar Deventer moest ik ter hoogte van de poelen in Hattem een ware slagveld van aangereden padden doorkruisen. Tricky en sinister, de naam amfibie (De naam amfibie is afgeleid van het Griekse Amphi-bios, wat "dubbel-levend" betekent) heeft helaas voor hun niets te maken met de uitwerking van een confrontatie met een voiture.
Met de indrukken van het bloedbad nog in mijn achterhoofd de weg vervolgend tegen een best wel stevig windje. De Garmin gaf wat hogere Hf- en Wattagewaarden aan dan gepland. Gelukkig de terugweg het windje mee en 's middags nog even de oogjes dicht kunnen doen in de tuin ;-)
In de namiddag op naar Almere. Inzwemmen ging lekker maar niet optimaal. Snelheid ontbrak. Met de baangenoten nette afspraken gemaakt over de indeling. De eerste 200 m gingen slecht. Drie man lag tegen mijn tenen aan te tikken terwijl deze mannen aangaven 1'30" langzamer te zwemmen. Betekent dus dat het gevoel overeen kwam met de realiteit. Het ging niet lekker. Gevoel ontbrak, pas na 300 m kan ik loskomen, maar het gaat niet vanzelf. Met een 12'50"uit het water en op naar het parc fermé om in de schoenen te schieten. De eerste ronde gaat het volle bak en eindelijk gevoelsmatig hardstikke lekker. In de laatste km komt Frank Veltman, na een indrukwekkende laatste 5km, over me heen gedenderd. Ik kan niet pareren laat staan meegaan, dus laat hem maar lekker doordenderen. Met een 10km tijd van 36'53" ben ik eindelijk op de weg terug na 11 maanden loopellende. Positieve opsteker. Zwemmen nog wel even aanpakken.
Uitslagen.
maandag 21 maart 2011
Maartstage Gran Canaria en RBR Hilversum
Het is weer lekker om in Nederland te zijn, zeker nu de zon vollop schijnt en aan kracht begint toe te nemen. De afgelopen twee weken had ik de luxe positie om als begeleider van een grote groep triatleten op het mooie eiland Gran Canaria te mogen verblijven. Veel gefietst en gezwommen en wat minder vaak gelopen. Accent lag op begeleiding, maar bij een klim kun je natuurlijk wel de prikkel aan jezelf geven en wat trainingstechnisch verantwoorde zaken uitvoeren. Bijna iedere ochtend om 07.00 uur in open water zwemmen (wel met wetsuit!!) om daarna het uitgebreide ontbijtbuffet aan te vallen. Het weer was redelijk tot goed. Zij het dat het boven de 1.200m matig tot slecht was. Er viel vorige week zelfs voor het eerst in twintig jaar weer eens sneeuw . Lekker hebben wij weer.
Conditioneel nu in orde. Trainingsdagen van 5-7 uur op een middelmatige intensiteit zijn goed uit te voeren. Zou ik nu van korte afstandsman (op leeftijd) een lange afstandsatleet gaan worden?
Ik had me voor het vertrek naar GC aangemeld voor de RBR in Hilversum vanuit de gedachte dat het een Cross RBR was. Op Gran Canaria toch te horen gekregen dat het met de tijdritfiets ook te doen is. Na aankomst in Nld dus snel de Dean in elkaar gezet en mijn nieuwe ISM zadel erop gezet (test training). De wedstrijd ging ondanks de lege benen best goed. Oké qua snelheid zat er niet veel meer in maar stilstaan deed ik ook niet. Bij de veteranen net een 11e plek (wel nog even 5e gelegen bij het fietsen) maar tevreden met het resultaat van drie zware weken. ’s Avonds nog lekker een aantal km uitzwemmen en de VP1 kon succesvol afgesloten worden. De basis voor de Inferno wordt steeds breder.
Conditioneel nu in orde. Trainingsdagen van 5-7 uur op een middelmatige intensiteit zijn goed uit te voeren. Zou ik nu van korte afstandsman (op leeftijd) een lange afstandsatleet gaan worden?
Ik had me voor het vertrek naar GC aangemeld voor de RBR in Hilversum vanuit de gedachte dat het een Cross RBR was. Op Gran Canaria toch te horen gekregen dat het met de tijdritfiets ook te doen is. Na aankomst in Nld dus snel de Dean in elkaar gezet en mijn nieuwe ISM zadel erop gezet (test training). De wedstrijd ging ondanks de lege benen best goed. Oké qua snelheid zat er niet veel meer in maar stilstaan deed ik ook niet. Bij de veteranen net een 11e plek (wel nog even 5e gelegen bij het fietsen) maar tevreden met het resultaat van drie zware weken. ’s Avonds nog lekker een aantal km uitzwemmen en de VP1 kon succesvol afgesloten worden. De basis voor de Inferno wordt steeds breder.
maandag 21 februari 2011
Aangemeld voor Inferno Triathlon
Met een digitale aanmelding en het doneren van € 336,- op een Zwitserse bankrekening zit het makkelijkste deel erop.
Ik heb me aangemeld als deelnemer van de Inferno Triathlon. Het ultieme langeafstandsavontuur voor de triathleet die van bergen en mountainbiken houdt.
Ik loop al vele jaren met het idee om deel te nemen aan dit evenement. Door allerlei keuzes en/of ontwikkelingen is het er nog niet van gekomen. Nu de knoop dus doorgehakt. Voor impressie locatie en afstanden kijk eens op dit youtubelinkje .
zondag 13 februari 2011
Crossduathlon Norg
Dagje sporten in Norg.
Het was vanmorgen gelukkig droog en dat geeft de burger meer energie. Op het programma stond de crossduathlon in Norg. Een wedstrijdje met veel rondjes (4 lopen, 4 fietsen en 2 lopen) op een bosparkoers. Voor de zekerheid onder mijn nieuwe Scott Scale 10 de Rocket Ron's gemonteerd. Deze band loopt altijd wel dus geen gemartel met glibberen of glijden of weerstand. Gewoon de bandenspanning op basis van het parkoers afstellen.
Zoals gezegd een Scott Scale, na vele jaren met veel plezier onderdeel te zijn geweest van het Endorfin-Solvis team nu eens een eigen bike.
De wedstrijd werd georganiseerd door GVAV Triathlon een enthousiaste organisatie die open staat voor nieuwe ideeen. Het mtb-parkoers lag er goed bij, veel kombochten en korte klimmetjes. Een parkoers zoals het hoort bij een cross.
Om 11.55 uur nam iedereen relaxed plaats in het startvak. Het eerste deel bestond uit 4 rondjes van ruim 1.5 km met wat bochten, klimmetjes en wisselende ondergrond. Toen om 12.00 uur het startschot gelost werd ging het pact goed los. Net als in Weert lag ik de snelle benen van de mannen voor me te aanschouwen. Na twee ronden kon ik de mannen die te snel waren gestart inhalen. Na ruim 21 minuten kwam ik op ruime afstand en als 11e het parc fermé in. Fietsen ging lekker en per ronde was het oprapen. Tempo zakte niet en Hf bleef stabiel. Onderweg toch nog iemand zien liggen die, gelukkig al hulp had, het bleek achteraf Johny Nagelhout te zijn. Zijn val resulteerde in en gebroken vinger, sleutelbeen en gekneusde ribben. Zeer vervelend en ik hoop voor hem dat hij snel weer bij een clinic in Heerenveen kan deelnemen.
Op een derde stek het parc fermé in en op naar het laatste onderdeel. Toch nog ingehaald door twee goede lopers en uiteindelijk als 5e overall en 1e H40 gefinished.
Uitslag
Uitslag Cycletrend Duathlon Norg
HEREN ----------------------------------
1 Hendrik Venema 1:16:58
2 Florian Schmidt 1:19:41
3 Raimond van der Boom 1:19:52
4 Ben van Oeveren 1:20:30
5 Johan Neevel (H40) 1:20:44
6 Rob Kwaaitaal 1:21:44
7 Ben Plantinga (H40) 1:23:39
8 Roelof de Roos 1:24:04
9 Lambertus Moes 1:24:59
10 Frank Heestermans 1:25:42
DAMES ----------------------------------
1 Marieke van Hunen 1:34:10
2 Henriette Pepels 1:35:04
3 Silvia Brouwer 1:35:43
4 Lizette van der Vegt 1:37:52
5 Janet ten Kate 1:42:12
6 Hilde van Heuveln 1:47:07
7 Elske Dijkstra 1:48:36
8 Elsbeth Rispens 1:56:38
9 Jantiena Veldhuis 2:06:57
Het was vanmorgen gelukkig droog en dat geeft de burger meer energie. Op het programma stond de crossduathlon in Norg. Een wedstrijdje met veel rondjes (4 lopen, 4 fietsen en 2 lopen) op een bosparkoers. Voor de zekerheid onder mijn nieuwe Scott Scale 10 de Rocket Ron's gemonteerd. Deze band loopt altijd wel dus geen gemartel met glibberen of glijden of weerstand. Gewoon de bandenspanning op basis van het parkoers afstellen.
Zoals gezegd een Scott Scale, na vele jaren met veel plezier onderdeel te zijn geweest van het Endorfin-Solvis team nu eens een eigen bike.
De wedstrijd werd georganiseerd door GVAV Triathlon een enthousiaste organisatie die open staat voor nieuwe ideeen. Het mtb-parkoers lag er goed bij, veel kombochten en korte klimmetjes. Een parkoers zoals het hoort bij een cross.
Om 11.55 uur nam iedereen relaxed plaats in het startvak. Het eerste deel bestond uit 4 rondjes van ruim 1.5 km met wat bochten, klimmetjes en wisselende ondergrond. Toen om 12.00 uur het startschot gelost werd ging het pact goed los. Net als in Weert lag ik de snelle benen van de mannen voor me te aanschouwen. Na twee ronden kon ik de mannen die te snel waren gestart inhalen. Na ruim 21 minuten kwam ik op ruime afstand en als 11e het parc fermé in. Fietsen ging lekker en per ronde was het oprapen. Tempo zakte niet en Hf bleef stabiel. Onderweg toch nog iemand zien liggen die, gelukkig al hulp had, het bleek achteraf Johny Nagelhout te zijn. Zijn val resulteerde in en gebroken vinger, sleutelbeen en gekneusde ribben. Zeer vervelend en ik hoop voor hem dat hij snel weer bij een clinic in Heerenveen kan deelnemen.
Op een derde stek het parc fermé in en op naar het laatste onderdeel. Toch nog ingehaald door twee goede lopers en uiteindelijk als 5e overall en 1e H40 gefinished.
Uitslag
Uitslag Cycletrend Duathlon Norg
HEREN ----------------------------------
1 Hendrik Venema 1:16:58
2 Florian Schmidt 1:19:41
3 Raimond van der Boom 1:19:52
4 Ben van Oeveren 1:20:30
5 Johan Neevel (H40) 1:20:44
6 Rob Kwaaitaal 1:21:44
7 Ben Plantinga (H40) 1:23:39
8 Roelof de Roos 1:24:04
9 Lambertus Moes 1:24:59
10 Frank Heestermans 1:25:42
DAMES ----------------------------------
1 Marieke van Hunen 1:34:10
2 Henriette Pepels 1:35:04
3 Silvia Brouwer 1:35:43
4 Lizette van der Vegt 1:37:52
5 Janet ten Kate 1:42:12
6 Hilde van Heuveln 1:47:07
7 Elske Dijkstra 1:48:36
8 Elsbeth Rispens 1:56:38
9 Jantiena Veldhuis 2:06:57
maandag 31 januari 2011
Sportman van de gemeente Oldebroek en twee derde plaatsen
Soms heb je dat: drie maal een prijs die je niet verwacht.
Zit je uit te rusten van een training op het dakterras van Gloria Palace gaat de telefoon. De lokale omroep uit Wezep. Of ik 's avonds met gebruik van de telefoon live in de Sportverkiezing op de radio kon. Geen enekel probleem want ik was naast Gert Ruitenberg (veldrijden, wielrenner) en Jan Maarten Heideman (marathonschaatser) genomineerd voor de sportman van het jaar.
Met enkele duizenden kilometers verschil mocht ik dan uitslag live meemaken. De jury en het publiek had mij gekozen tot Sportman van de gemeente Oldebroek. Iets om trots op te zijn! Kiezers bedankt.
Sportverkiezing gemeente Oldebroek .
De Open Nederlandse Kampioenschappen Zwemmen voor Masters in Heerenveen was de eerste zwemwedstrijd voor 2011.
Vrijdagmorgen de 800 m en zondag de 1500m . Ik had als tegenstanders o.a. twee snelle en zeer brede Russen (het gaat om de open NK). Deze mannen kregen al snel de bijnaam Sterïodski nen Anabolski.
Met ruime achterstand op deze twee mastadonten kon ik zeer tevreden beslag leggen op de derde plek.
Uitslagen ONMK Heerenveen
Zit je uit te rusten van een training op het dakterras van Gloria Palace gaat de telefoon. De lokale omroep uit Wezep. Of ik 's avonds met gebruik van de telefoon live in de Sportverkiezing op de radio kon. Geen enekel probleem want ik was naast Gert Ruitenberg (veldrijden, wielrenner) en Jan Maarten Heideman (marathonschaatser) genomineerd voor de sportman van het jaar.
Met enkele duizenden kilometers verschil mocht ik dan uitslag live meemaken. De jury en het publiek had mij gekozen tot Sportman van de gemeente Oldebroek. Iets om trots op te zijn! Kiezers bedankt.
Sportverkiezing gemeente Oldebroek .
De Open Nederlandse Kampioenschappen Zwemmen voor Masters in Heerenveen was de eerste zwemwedstrijd voor 2011.
Vrijdagmorgen de 800 m en zondag de 1500m . Ik had als tegenstanders o.a. twee snelle en zeer brede Russen (het gaat om de open NK). Deze mannen kregen al snel de bijnaam Sterïodski nen Anabolski.
Met ruime achterstand op deze twee mastadonten kon ik zeer tevreden beslag leggen op de derde plek.
Uitslagen ONMK Heerenveen
Trainingsstage Gran Canaria
San Augustin 7-15 januari.
Het was weer genieten met een gezellige groep en mooi weer op het Spaanse eiland Gran Canaria. Op een lage intensiteit met de groep de basis kunnen leggen voor een uitdagend seizoen.
Voor de foto's: .
In maart zal er met de groep van Tri-Experience twee weken neergestreken worden. Zin om mee te gaan. We hebben nog enkele plaatsen over in de eerste en de tweede week.
Het was weer genieten met een gezellige groep en mooi weer op het Spaanse eiland Gran Canaria. Op een lage intensiteit met de groep de basis kunnen leggen voor een uitdagend seizoen.
Voor de foto's: .
In maart zal er met de groep van Tri-Experience twee weken neergestreken worden. Zin om mee te gaan. We hebben nog enkele plaatsen over in de eerste en de tweede week.
2011
Nieuw jaar, nieuwe doelen.
Highlights voor 2011:
- WK Crosstriathlon Extramadura;
- EK Crosstriathlon Hongarije;
- Xterra Gerardmer
en het ultieme avontuur:
de Inferno Triathlon.
In voorbereiding op al deze wedstrijden enkele triathlons, mtb-, loop- en zwemwedstrijden.
Highlights voor 2011:
- WK Crosstriathlon Extramadura;
- EK Crosstriathlon Hongarije;
- Xterra Gerardmer
en het ultieme avontuur:
de Inferno Triathlon.
In voorbereiding op al deze wedstrijden enkele triathlons, mtb-, loop- en zwemwedstrijden.
Abonneren op:
Posts (Atom)