50 tinten .... Santa Lucia

Medio december Nederland voor 10 dagen geruild met Gran Canaria. Gelet op het verschil in het weer een zeer goede keuze. Aangename temperaturen van 22-25 graden. Ideaal om wat langer duurwerk op de fiets te doen, maar ook om bijv. in het buitenbad de kilometers te maken.

We waren er niet alleen. Samen met Renate Post, Ronald Berendsen en Arno van Triest de trainingsuurtjes onder een strakblauwe hemel gemaakt.  Met deze club gaan we in mei ook de IM 70,3 Mallorca maken. Ieder vanuit zijn/haar eigen doel.

Gran Canaria is al jaren ons favoriete eiland. Enkele uurtjes vliegen. Mooie wegen om te fietsen, bergpaden, strand of stadsparken om te lopen en zee, basic buitenbad om de zwemkilometers te maken. Ik ga in de blog niet alle trainingen beschrijven maar op een dag toch een bijzonder avontuur meegemaakt.
Op de zondag stond na de ochtenloop een rustige 4 uurs fietstocht gepland.  De mooie route loopt via El Doctoral, Ayguimes,St. Lucia, St. Bartholome terug naar San Augustin.  Na een uurtje biken  kwam de eerste uitdaging letterlijk op ons pad. De weg van Ayguimes naar St. Lucia werd klaargemaakt voor nieuw asfalt. Deze toch al zeer open asfaltweg was altijd al een uitdaging maar was nu met 15 km lengte en  7-10% klimmen een grote gatenkaas. Ik was blij met mijn 25mm Schwalbe bandjes maar.... aangenaam was anders. Ondanks het slechte asfalt was het best druk met tegenliggers.
Hoe dichter we bij Santa Lucia we kwamen des te drukken werd het. Overal liepen Spanjaarden er traditioneel aangekleed bij. Wel de moderne D&G zonnenbrillen op de neus en een drankfles in de hand . Mannen in Gilette en vrouwen in jurk maar met een spannend  decollete.
Bij St. Lucia aangekomen hield de Guardia Civil/Police Local ons tegen. We mochten niet meer door fietsen.  Balen, de slechte weg was geen alternatief  met een racefiets. Nog wel een  colaatje kunnen scoren. Met onze kleurrijke en strakzittende lycra kleding vielen we op tussen de lokale klederdrachten. Reacties allemaal positief. Mannen en vrouwen die ons rum en eten aanboden en de fiets wilden vasthouden.

Er was een alternatieve weg naar El Doctoral die vanwege de festiviteit (iets met een onbevlekte ontvangenis van Maria)tot eenrichtingsweg  was omgezet. Politie wees ons dringend op het teruggaan via Ayguimes. Vriendelijke ja knikkend maar nee doen gingen we via de tuin van een local naar de weg naarEl Doctoral.Vrolijk lachend om deze geniale list doken we de afdaling in. Helaas na 3 km sprong  er een Spaanse Politieagent uit de schaarse Canariaases struiken. Ondanks de zielige verhalen over slechte benen, wachtende vrouwen etc. was hij, zij het met gewetenswroeging, onverwurmbaar.

Weer op weg naarSt. Lucia. Met fiets in de hand en  helm op de bike lopend tegen de feestprocessierichting in proberen aan de andere kant van het dorp komen.  Voorop in de processie loopt een grote ossenkar met het beeld van de onbevlekte Maria. Daar lopend moesten we in beeld bij Gran Canaria TV. Gaandeweg de wandeling werden we aangeklampt door, in mindere mate, mannen en in steeds toenemende mate door vrouwen.  We moesten mee eten, drinken en volgens ons bij de vrouwen de historie van de onbevlekte ontvangenis doen vergeten. Hartfrequentie liep hoger op. Gelukkig konden we dankzij het groepscollectief St. Lucia in drie kwartier veilig en verantwoord  uitkomen.

Later op de website www.teldeenfiestas.com bleek dat er10.000 bezoekers op dit feestje waren (in het dorp wonen normaliter 1.300 mensen).
Gelukkig de dagen daarna fatsoenlijk door St. Lucia heen kunnen fietsen en netjes de knikjes van de lokale bevolking mogen ontvangen. 

We survived St. Lucia!!!


Wens ik iedereen alvast een gezond en sportief 2013!

Effe rust!

Na een 6tal weken van wat relatieve rust is het lichaam weer in staat om wat fatsoenlijke trainingen af te werken. 

De Infernotriathlon had er icm een sluimerende wortelkanaalontsteking meer ingehakt dan ik zelf had verwacht. Lichamelijk en geestelijk toch best wel leeg.

 Het streven was om in Ameland nog serieus mee te doen in de wedstrijd, maar een leuke uitnodiging van Sailfish Benelux om aanwezig te zijn in Barcelona en Berga (Sailfish Triathlon Berga) deden me snel besluiten om in de ruststand te gaan. Nu is ruststand bij een triathleet vaak een relatief begrip (een dag niet getraind is een dag niet geleefd). Ik heb in Barcelona de toerist uitgehangen, beetje zwemmen met o.a. Jan Sibbersen (snelste zwemtijd IMHawaii) en toeschouwer spelen bij een leuke wedstrijd. 

De plannen voor 2013 liggen nog meer op mogelijkheden niveau dan concrete inschrijvingen. Medio oktober gaan de schroeven en plaat uit mijn sleutelbeen en kan er vanaf november weer gestart worden met het seizoen 2013. Tot die tijd lekker bezig zijn en dan focussen op ................................

NK Crosstriathlon 2012 Vlaardingen

NK Crosstriathlon Vlaardingen

De dagen na de Infernotriathlon constateer ik dat de 10 uur en met name die 2 minuten er behoorlijk hebben ingehakt. Herstel gaat langzaam en trainen is er niet bij, voortbewegen is een betere term.

Toch staat de NK Crosstriathlon in Vlaardingen 7 dagen na de Inferno op het programma. De vraag aan mezelf: ben je er klaar voor; antwoord nee, heb je er zin in; antwoord ja!
Gelukkig komt de regen op raceday met bakken uit de lucht. Voordeel is dat er dan dat er in de kleipolder niet al te hard gereden wordt en dat er ook een conditionele aanslag gepleegd gaat worden. 
 
Wedstrijdverloop:
Zwemmen gaat redelijk als vierde uit het water en snel op de mtb en daarmee was ook alles gezegd. Lichaam duikt direct buiten het parc fermé in de reservemodus. Er zit er niets anders op dan wat energie te tanken en wachten tot het groene lampje weer aangaat. Ondertussen door Jan en alleman ingehaald en na drie ronden grasharken op een niet al te prettig parkoers duik ik als 15^e het parc ferme in. Het geluk is wel dat nog geen enkele H45 concurrent me heeft ingehaald. Lopen gaat relatief goed en ik weet nog wat tegenstanders te verschalken. Uiteindelijk 13^eoverall en 1^e H45. De tweede Nederlandse triathlontitel is in de pocket. De aankomende periode echt herstellen.

Uitslagen

Podium H45, foto van John Veenstra

 

INFERNO 2012 YESSS

Wauw een ervaring rijker en heel wat zweetdruppels armer. De Inferno 2012 is het  letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van het seizoen.  Vorig jaar was het doel nog kennismaken en finishen. In het kader van hoe ouder en gekker werd de lat wat hoger gelegd (dat laatste klinkt wel raar bij 5.500hm) en stond een top 20 overall en podium AK2 klassering in de verborgen agenda genoteerd.
Voor de lezer die de Inferno niet kent:

Zwemmen: Thun-Oberhofen 3,1 km 0 hm

Racefiets: Oberhofen Oberhofen (562m) - Sigriswil (810) - Beatenberg (1153) - Interlaken (563) - Meiringen (593) - Grosse Scheidegg (1962) - Grindelwald (943).
Afstand 97 km, Steiging 2145 m.

Mountain Bike:
Grindelwald (943) - Kleine Scheidegg (2061) - Wengen (1275) - Lauterbrunnen (795) - Stechelberg (862).
Afstand 30 km, Steiging 1180 m.

Berglauf:
Stechelberg (862) - Lauterbrunnen (795) - Mürren (1640) - Schilthorn (2970).
Afstand 25 km, Steiging 2175 m.

De voorbereidingen gingen goed en redelijk gestructureerd.  De omvangweken waren omvangrijker dan ooit en de blessures waren behandelbaar. Kortom ideale voorbereiding.  In de week voorafgaand aan D-Day met Saskia afgereisd naar Zwitserland. In eerste instantie naar vrienden in Thayngen (een dorp onder Schaffhausen) om daar te acclimatiseren. Vandaar uit door naar standplaats Wilderswil.  Samen met Peter van Grootheest, die zijn Infernodoop kreeg, de weg-en de mtbroute verkend. In de verkenning met de brandende zon was het al snel duidelijk eten, drinken en Hf in de gaten houden zijn belangrijk tijdens D-Day. 

De weersverwachting voor de racedag was unaniem: sehr heiss, voor de toeschouwers was het advies om veel te drinken.  Voordeel van een dergelijke prognose is dat je binnen een logistieke operatie van drie parc fermé’s de warme kleren niet hoeft te deponeren.  Wel moesten de race en mtb banden goed beschermd worden tegen de brandende zon. Hiervoor werd letterlijk alles uit de kast gehaald (complete tenten, t-shirts, handdoeken, e.d.) om als beschutting te dienen. 

Omdat de pastaparty me de vorige keer was tegengevallen (hoeveelheid en reistijd) maar besloten om zelf voor het laatste avondmaal te zorgen. Na een te korte nacht ging om 04.00 uur de wekker.  Op dat moment overheerst het gevoel dat iedere atleet wel herkend: vind ik dit leuk?  Maar snel  terugdenken aan de zwaarste trainingen in de slechtste omstandigheden en dan is de motivatie om te starten en te finishen er.



fris en fruitig om 06.15 uur



Om 06.30 uur zwemstart. Superrelaxed hang ik een groepje, en itt een 1.500m wedstrijd kijk ik op me gemak om heen en constateer dat er één zwemmer ver voor zwemt en dat ik derde in een groep van vijf lig.  Drie ervan zijn van het estafetteteam en hoeven alleen maar te zwemmen.  Mijn Polar RCX 5 geeft een Hf van 134 aan. Ik stel mijzelf de van Gaal vraag: ben ik zo goed of zwemmen zij zo slecht?

Na 3,1 km in  42’ gezwommen te hebben  stap ik als tweede singleatleet uit het water. 

De eerst 400m na de wissel zijn vlak en dan begint het klimwerk. Ondanks dat ik me goed voel zie ik dat de Hf te hoog is. Terugschakelen en me maar laten inhalen is het motto. Dit gaat goed totdat ik na een 15 km een onwillige ketting krijg. Kreng is tussen crank en frame gevallen en wil met geen mogelijkheid meer terug. Na enkele minuten trekken lukt het me de ketting op de plek te leggen waar deze hoort. Actie heeft wel geleid tot stevig bloedende vingers.  Bij de eerste beste Samaritaanpost wordt ik liefdevol  en iets te rustig behandeld door een Zwitserse EHBO’er. Dit geintje kost bijna 10’. Voordeel was wel dat de Hf goed gezakt was en er twee Amacxreepjes en een bidon naar binnen gewerkt waren. 

De rest van de rit gaat redelijk en op de Grosse Scheidegg komt er eindelijk ritme in de benen.  Werd wel eens tijd na 3,5 uur sporten.  Zon is ondertussen vervelend bezig en mijn helmbandje drupt als een lekke kraan.  In de afdaling wordt ik enthousiast ingehaald door een Zwitser die stoer achter de cameraploeg aanduikt.  Zes bochten later loopt de cameraploeg te zoeken naar de fietser terwijl zijn fiets nog op het asfalt ligt…….

Fietsen ging door het technische malheur  een stuk langzamer  en minder makkelijk dan in 2011 (er was toen geen zwemmen bij en het was geen 30graden, maar toch) Ik hoop dat het op de mtb wel lekker gaat. De aanloop vanuit Grindelwald verloopt uit de wind over het asfalt. In de training ging de picollo erop en ik constateer tevreden dat het ook met een middenblad kan. In de klim naar boven raap ik de één na de ander op. Ondertussen wel leuke internationale contacten gelegd:  Zuid Afrikaan, Oostenrijker, Duitser, Deen en een Spanjaard die alleen maar om aqua vroeg.  De klim verliep voorspoedig en in de afdaling lekker lopen raggen. Het laatste vlakke stukje van Lauterbrunnen naar parc fermé Stechelberg gebruikt om de laatste gelletjes en drinken naar binnen te gooien.

In de wisselzone snel gewisseld en op naar het  laatste echte werk. 25 km lopen waarin 2650 hm zitten. De eerste kilometers lopen iets naar beneden en zonder al teveel problemen worden 3’40” de km gelopen. Echter in Lauterbrunnen is het gedaan met de pret en gaat het met 14% omhoog. Mooie korte pas en pats daar is de eerste kramp in de hamstring… Dejavu van 2011.  Wat oprekken en verder gaan. Ondanks de rekoefeningen haal ik veel medestanders in. Dit geeft wel moraal. Ik hoor dat ik 4^e bij de AK2 lig en dat nr. 3 op 10’voorsprong lig (shit die 10’pauze van de ketting). Maar goed we zijn nog lang niet boven. Tot aan Mürren kan er redelijk gelopen worden en met wat bouillon en een ‘geleend’ zoutvaatje bij een restaurant gaat het lopen krampvrij.  Door de enorme variatie aan drinken en gels icm de hoogte  gaat mijn maag en darmstelsel protesteren. Zo af en toe wat tussengas geven en de problemen worden opgelost ;-)

Vanaf Mürren is het met het rennen gedaan en wordt het stevig klimmen. Handjes in de zij of op de bovenbenen. Zelfs met dit tempo haal ik mensen in…. Wauw dit gaat lekker. Stiekem doel is ook om onder de 10 uur grens blijven. Dat wordt de laatste 8km continue rekenen en bijstellen. Net voor de laatste 4 km zie ik een persoon lopen die er net zo bejaard uitziet als mijn persoon. Met een demarrage op 2.600m ren ik langs hem heen.  Ipv mee te gaan moedigt hij me aan!  De laatste 700 m gaan recht omhoog en met handen en voeten komt de Schilthorn steeds dichterbij. Met dit tempo gaat de 10 uur grens niet gered worden.  Bijzaak, zeker gelet op de weersomstandigheden waarbij topatleten zoals voetballers extra rust krijgen om te drinken. In de laatste honderden meters hoor ik Saskia al ‘schreeuwen’.  En yes na tien uur en twee minuten mag ik me een Infernoman noemen.

nog 4 meter en dan zitten er 5.500 hm en 155km op

VIDEOIMPRESSIE via omweg

Infernoman

UITSLAG AK2

Pouw Triathlon Rijssen; van start tot finish......

In plaats van de geplande deelname aan de Triathlon van Oud Gastel  werd er om praktische redenen (Saskia werkweekend en anders is het doggie de hele dag alleen thuis) uitgeweken naar Rijssen.  De Pouw Triathlon van Rijssen is onderdeel van het Step One triathloncircuit en laat dat nu net een sponsor van me zijn. De wedstrijd is laagdrempelig en staat als goed georganiseerd bekend. Parkoers is er één met hoogtemeters (o.a.met de Rijssense berg als beruchte kuitenbijter) zeker omdat er zowel met het lopen als het fietsen 4 rondes afgelegd moeten worden.

Omdat ik het parkoers niet kende ’s morgens bijtijds de ronde gefietst.  Vanuit het parcfermé wordt je direct geconfronteerd met een serieuze, Parijs-Roubaix waardige, kasseienstrookje.  Daarna direct de Rijssensesberg omhoog om dan met 50 in het uur strak een fietspad op te draaien gevolgd door een slingerstrook door de bossen. De straffe wind stond relatief gunstig. Dus al met al een mooi parkoers met afwisselende en aansprekende stroken.

Het zwemmen vond plaats in een 50m buitenbad met mooie brede banen. Er mocht vanwege watertemperatuur van 19,5 graad gezwommen worden met een wetsuit. De baan was met 10 man van divers kaliber best druk, maar met wat afspraken kon er relatief rustig gestart worden. Was dat overal maar mogelijk ;-) . Na het startschot kwam ik zonder te forceren lekker in mijn slag en mocht na 12’48” als eerste uit het water. In mijn voeten Peter van Grootheest.  Wissel ging lekker en het fietsen kon beginnen. Het was de eerste wedstrijd die ik op de nieuwe Trek Speed Concept draaide.  Na één ronde fietsen had ik achter me nog geen zicht van de achtervolgers.  Tempo daarom maar iets naar beneden gebracht en meer op souplesse over gegaan.  

Gezien de ruime voorsprong (2’) op de achtervolgers kon het lopen met een stevig trainingstempo gestart worden. Het loopparkoers was afwisselend met wat grasveld, bos, baan, klimmetje en een woonwijk, met overal enthousiaste toeschouwers en vrijwilligers. De laatste ronde wat tempo gegeven om toch onder de 1u49 te kunnen finishen maar dat werd het net niet.

Samenvattend een leuke laagdrempelige wedstrijd met veel randactiviteiten waar breedtesport in optima forma plaats vind.

Uitslagen

Eredivisie NK Sprint Groningen

Met het Step One team bestaande uit Martijn&Stefan Paalman, Marijn de Jonge en mijn persoon (Bert Jan Haarkamp was geblesseerd )moest er geknald worden bij de 2de eredivisie wedstrijd in Groningen. Dit was tevens het NK sprint. De laatste weken staan steeds meer in het teken van de Inferno triathlon. Kort en heel intensief trainen gebeurt hoogstens bij een zwemblokje, deelname was dan ook meer gericht op veldvulling. Dit was gelet op het deelnemersveld ook het meest reële.

De start van de 750m zwemmen was ouderwets hard en met 120 man tegelijk de bak water in. Bewust maar rechts van het veld gestart. Liever 50m omzwemmen dan een klap op het gevoelige rvs van de sleutelbeen. Het was wel even schrikken om als 32ste het water uit te komen. Fietsen ging gelukkig lekker hierdoor nog wat plekjes opgeschoven en met stabiel lopen naar een 22ste plek overall en een 3e plek H35(NK Medaille!) gesneld. Het team was met Martijn in bloedvorm en Stefan en Marijn in een wat mindere vorm toch in staat om een 4e plek overall te pakken.

Volgende week zullen zij in Stein bij de 3e wedstrijd proberen de aansluiting met de subtop te behouden.
Om praktische redenen start ik zaterdag in Rijssen op de OD afstand.


Leuke videoreportage

NK OD Titel H45

Zaterdag 26 mei de NK OD voor masters vind plaats in Heerenveen.  De organisatie bestaat 25 jaar en in die afgelopen 25 jaar heb ik meerdere malen het podium beklommen in Heerenveen. Maar zoals ook in het echte leven bieden resultaten uit het verleden geen garantie voor de toekomst. 

Het lichaam was na een zware trainingsperiode redelijk uitgerust en de motivatie was aanwezig om er een lekkere sportdag van te maken. Resultaat was gezien de planning en het sterk deelnemersveld van ondergeschikt belang.

De wagen al vroeg ingepakt met wat reservewielen, voldoende Amaxc repen, gel en isotone sportdrank want het zou een warme dag worden.Omdat ik pas twee dagen voor de wedstrijd mijn nieuwe Trek Speed Concept in ontvangst mocht nemen werd er gestart op het ‘oude’ speedmateriaal.  Ron Hendriks durfde niet alleen naar het noorden van Nederland en hij mocht dan ingepakt tussen Saskia, Diablo en het carbon mee in de MPV.

Deze NK vond al vroeg in het seizoen plaats. Fietskanon Edwin Ophof was gelet op zijn voorbereiding op IM Klagenfurt en het resultaat van de EK Duathlon de favoriet voor de race. Daarnaast  was het H45 startveld met Frans van Heteren, Rene Poppe, Menno Iedema en een aantal outsiders sterker dan ooit. Bij H40 deden ‘nieuwe masters’ Frank Heldoorn, Bert Flier hun intrede. Al met al een startveld van oude rotten in het triathlonvak. Dit gaat wat worden.

Op mijn gemak het fietsparkoers verkend. Met het infietsen blijf ik de koplopers van de 1/8^ste triathlon makkelijk voor. Benen voelen goed aan en de wind is redelijk gunstig.

Om 13.30 uur starten we in het aangename water. De start is goed en dankzij de sprintsessies met zwemmaatje Marc vdB. lig ik makkelijk op kop. Na 200m eens kijken wie er allemaal meezijn. Naast Menno Iedema (die wat langzamer zwemt dan anders) Peter van Grootheest en twee nog niet plaatsbare zwemmers hebben we een al een kleine voorsprong op de rest. Net voor de eerste boei gaat Bob de Vries(één van de niet plaatsbare zwemmers) gas geven.  Ik besluit om mijn energie te sparen voor de twee onderdelen die gaan komen en blijf doorzwemmen in de groep.

Na ruim 1.500 m duik ik als tweede de wisselzone in, met in mijn kielzog Menno, Peter en Frank Heldoorn. Een goed wissel en nu op jacht.

Na 3 km passeer ik Bob en geef wat meer gas om uit beeld te blijven van de groep jagers achter me.   Na twee van de vier ronden geeft Saskia vanaf de kant aan dat mij voorsprong gegroeid tot 1’. Dat is een goed gevoel.  Het parkoers is, dankzij het mooie weer niet langer meer het domein van triatleten. Tractoren, auto’s, motoren en bejaarden op e-bikes maken ook dankbaar gebruik van de mooie wegen rondom het Oranjewoud.  Deze populatievergroting brengt de veiligheid van alle partijen behoorlijk in het geding. Tot drie maal toe een narrow escape.  Gelukkig zonder kleerscheuren het parc fermé gehaald en met een voorsprong van1’50” op de achtervolgers starten met het lopen. De vraag is of deze voorsprong toereikend is?

Op het selectieve loopparkoers zie ik dat mijn voorsprong slinkt. Bert Flier (H40) komt er in zijn onmiskenbare stijl aangesjeesd. In zijn kielzog Frans van Heteren en Menno Iedema. Menno oogt niet zo fris en ik begin al op een podiumplek te rekenen.  De volgende ronden loopt alleen Bert meer in en dendert na 7 km over me heen. Zijn tempo ligt te hoog om aan te pikken en gelet op de ruime voorsprong tov de H45 en het 8-uurs trainigsprogramma voor de volgende dag ga ik de comfortzone in. In de laatste meters geeft Saskia me Diablo mee en gezamenlijk finishen we (de één finished met zijn/haar kind)

  In één wedstrijd drie plekken gehaald: eerste H45, tweede overall masters (Bert Flier 1) en derde overall OD (Dirk Wijnalda).

Zondag een lange trainingsdag in voorbereiding op de Inferno afgewerkt. Met Arno van Triest stond een 6 uur bike en twee uur loopsessie op het programma.  Het weer was super, moraal na de NK titel goed en de tonus op de spieren was redelijk.

Na 194 km fietsen en 23 km lopen (het aantal reepjes, gelletjes, bidons heb ik niet geteld) weer blij om de BBQ  in werking te zetten en te gaan recuperen.  Mooie test in aanloop van het  nieuwe seizoen.

Uitslagen

Aftrap van een lang seizoen

Bij de UT Triathlon in Enschede is het startschot weer gelost voor het wedstrijdseizoen 2012. Wordt een lang seizoen waarbij de vormpiek in augustus en oktober moet komen te  liggen.

De motivatie is na het topseizoen 2011 niet minder maar wel anders. Door de werkzaamheden als bondscoach, samen met Mr. Triathlon Rob Barel, worden accenten verschoven.  Even vreemd omdat titelverdediging er twee jaar niet inzit maar ook leuk om een grote groep atleten te enthousiasmeren voor de Cross Triathlon.

De wedstrijden in Nederland beperken zich tot deelname aan drie wedstrijden van de eredivisie met het Step One team, NK Masters Heerenveen, Triathlon Almere (OD), Xterra Tsjechië, Inferno Triathlo (Zwi), NK Crosstriathlon Vlaardingen, Tri Ambla en de Natureman (Fra). Daarnaast wat trainingswedstrijdjes.

De voorbereidingen verlopen wisselend. Maar daar speelt (leef)tijd een grote rol in. Plezier staat nog steeds voorop.

Vormtest wedstrijdweekend

Afgelopen weekend (4-6 mei) stond in het teken van een eerste vormtest.
Basisconditie is na een aantal trainingssessies op Gran Canaria aanwezig, maar de vraag is ga je nog een beetje vooruit?
Om een antwoord op die vraag te krijgen een tweetal wedstrijden ingepland: Vrijdag de 800m vrij op de Nederlandse Master Kampioenschappen zwemmen in Eindhoven en zondag een tijdrit van 46 km in Almere.
Zwemmen ging tot 3 maart beter dan ooit. Maar dankzij de sleutelbeenbreuk icm operatie werd het zwemmen vanaf april weer een uitdaging. Medio april konden de eerste fatsoenlijke zwemtrainingen afgewerkt worden. De vraag was niet of maar hoe een NK dan zou uitpakken. Om een lang verhaal kort te maken: 10’30” wat goed was voor een PR en een bronzen medaille. Niet verwacht. De medaille is leuk maar het weer pijnvrij kunnen zwemmen biedt weer perspectief voor het nieuwe seizoen.

Zondag op naar een koud en winderig Almere. Doel was iets boven het omslagpunt en met een minimaal verval de 4 rondes te rijden. Streeftijd tussen de 68 en 69 minuten op de 46 km. Het windje (4 met vlaagjes 5) droeg ertoe bij dat er zo af en toe hard op het voorwiel gedrukt moest worden om voldoende downforce te krijgen. Rondjes liepen goed en de tussentijden waren optimaal met zelfs een negatieve split (ondanks toenemende wind). Met een 14e plek bij H40 en 20e overall tevreden (overigens teken aan de wand dat die bejaarden zo hard fietsen). Uitslagen:

Aankomend weekend bij de UT triathlon (de eerste wedstrijd voor de Eredivisietriathlon waar ik voor het Step One team uit Borne mag uitkomen). Dat is een zondag vol met lactaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaat

Maart stage Gran Canaria

Enkele weekjes na de sleutelbeenbreuk stond de Gran Canariastage van maart alweer op de planning. Samen met Saskia en Ron Hendriks mochten we 9 dagen de sportieve energie van 17 atleten in toom houden. Ons vaste hotel Gloria Palace in San Augustin diende weer als aangename uitvalsbasis. De eerste dag wordt gebruikt om rustig in te fietsen en te wennen aan de warmte. Voor de volgende dagen werd er een breed keuzemenu aangeboden. Maar zoals ook bij het hotelbuffet werd er geen maat gehouden en wilde men overal aan deelnemen. Korte dagimpressie: Zeezwemmen of techniektraining in het hotelzwembad, ontbijten, fietsen, zonnen, lopen, buffet en briefing op het dakterras. Voor menig BMI 30+ collega van de aanwezige deelnemers was dit geen vakantie maar een zware taakstraf. Zelfs de verplichte rustdag werd ingevuld met zwemmen, fietsen en lopen. Overigens werd er ook een zwaardere discipline in de vorm van winkelen aan toegevoegd. De bikkels (M/V) in de groep mochten aan het eind van de stage een complete werkweek aan trainingsarbeid in het logboek noteren. Een uitgebreid verslag met foto's zal binnenkort geplaatst worden.

Crosstriathlon Klazienaveen en Evil Knievel actie.

Zondag 4 maart samen met Gran Canaria trainingsmaatje Renate Post als duo deelgenomen aan de Crosstriathlon van Klazienaveen. Renate nam de crossloop door het modderige veen voor haar rekening zodat ik me volledig mocht concentreren op een kilometertje zwemmen en 25km mtb.

Zwemmen in een 30 graden binnenbad en fietsen in een mistig en 6 graden ‘warm’ buitengebied. Kortom extremiteiten. Ondanks 5 man (waarvan 2 schoolslagzwemmers) de km binnen de 12’30” afgeraffeld toen snel op de bike en gas erop. Helaas mijn Trek Superfly Pro 29 niner nog niet binnen. De fully was echter door het mooie maar stuiterige parkoers een goede keuze. De snelle singletracks werden afgewisseld met zompige modderbakken en zelfs serieuze hoogtemeters over een voormailig vuilnisbelt. Dit alles op een volledig verkeers- en wandelaarsvrij parkoers. Uniek in Nederland!!
Het lopen was pittig met veel modder, singletracks, klimmetjes en bochten. Helaas niet Renate’s favoriete parkoers. Hierdoor, toch als enigste duo tussen de trio’s , tweede geworden.

De volgende dag een stond een rustige techniektraining op het programma. Wat coördinatieoefeningen, inremmen, bochtentechniek kortom niets spectaculairs. Tijdens één van de Crosstriathlons in Schotland kreeg ik van de organisator de naam Evil Knievel mee. Dit vanwege mijn achternaam en een spectaculaire jump tijdens de wedstrijd. Evil Knievel stond echter ook bekend om zijn vele verwondingen die hij overhield aan zijn jumps. Laat ik nu op deze rustige maandagmiddag tijdens een eenvoudige bochtdraai onzacht in aanraking kom met Veluwse ondergrond. Het gevolg hiervan was een smerige sleutelbeenbreuk. Dwars doormidden incl. losse fragmenten. Even op de tanden bijten fietsje pakken en naar het ziekenhuis toe. Gelukkig onderweg Saskia aan de telefoon gekregen waardoor de lijdensweg gemotoriseerd afgelegd kon worden naar het ziekenhuis. Net voor het ziekenhuis worden we ingehaald door de traumahelicopter en dan is zo’n botbreuk weer heel erg relatief.

De woensdag daaropvolgend onder het mes en met een stuk chirurgisch staal de losse fragmenten weer bijeengebracht. Voordeel van deze operatie is dat er weer een snellere belasting van het bot kan plaatsvinden. Nu 10 dagen na dato zeer tevreden over de progressie. De eerste Taxctraining kon na 48 uur uitgevoerd worden en na een week met de mtb op de weg. Niet al te lange trainingen maar meer gericht op onderhoud van het aerobe systeem. De eerste looptraining vond plaats onder een lekker voorjaarszonnetje. Spannend maar de botten zitten nog op zijn plek. Deze week mogen de hechtingen eruit en zullen er wat röntgenfoto’s genomen worden. Waarna er hopelijk groen licht gegeven wordt om de zwembeweging weer op te mogen pakken.

Volgende week met een volle bak enthousiaste deelnemers voor een Triathlonstage naar Gran Canaria. Lekker onder de zon bezig te zijn.
Het wedstrijdseizoen wordt dankzij Evil Knievel actie een maandje later opgepakt.

2012 Nieuw jaar nieuwe uitdagingen 2012 wordt een jaar met sportieve uitdagingen. Terugkijkend en realistisch gezien was 2011 het beste jaar. Wedstrijden waar het podium na afloop niet bezocht mocht worden waren er bijna niet. Blessures bleven beperkt en na 46 jaar bewegen mag ik me gelukkig prijzen dat er nog steeds grenzen verlegd kunnen worden. Na twee trainingsstages op het mooie 'tweede trainingseiland' Gran Canaria staat het met de algemene conditie goed. De doelen zijn voorzichtig gesteld in termen van podiumplekken bij de EK Crosstriathlon en de Infernotriathlon. Daarnaast kort eindigen in NK's, nationale triathlons en deelnemen aan mtb- en zwemwedstrijden. Op sponsoringsgebied positieve ontwikkelingen met ondersteuning door: Wivé Techniek Nunspeet Tao Sailfish Bike Studio Benny Brouwer Duursport.nl TREK Schwalbe Step One