Uitstappen in een wedstrijd maar met het gevoel van een overwinning dat was het resultaat van deelname aan de offroadtriathlon van Vlaardingen.
De afgelopen week was het herstel goed. Zwemmen ging al als een speer en na de 6 km van donderdag kon de streep onder de revalidatie bij het zwemmen gezet worden. Fietsen ging ook steeds beter, het is nu werken aan de laatste 20%. Het lopen was afgelopen maandag beroerd maar in de training van vrijdag gingen de zes kilometer al vijf minuten sneller. Deze progressie, zonder nareactie, was ook de motivatie om weer eens een offroadtriathlon te doen.
Vlaardingen heb in 2005 voor het laatst gedaan. Daarna kwam het door allerlei omstandigheden er niet meer van. Dus om een mooie gelegenheid om na bijna vijf weken therapeutisch bewegen eens een wedstrijdprikkel te ontvangen en nog belangrijker kijken wat de reactie van het lichaam is.
Het weer was goed en na een verkenning van het hobbelparkoers besloten om niet te hard te fietsen en proberen één rondje van vier kilometer te lopen. Wel spijt dat ik de fully niet meegenomen had ;-(
Het zwemmen ging door, eigen schuld, chaotisch. Startsnelheid was door het vele zwemwerk van de afgelopen week ver te zoeken. Pas na 200 m lag ik vrij en kon als eerste de boei ronden. Achter mij lag Carlo v/d Bergh. Onder de A20, zwemwater, was het keerpunt. Echter toen ik onder de brug doorzwom sloeg de twijfel toe. Moest er nu gerond worden om de boot of direct bij het bruggenhoofd rechtsaf?? Had ik maar wat beter opgelet bij de briefing. Dit ondertussen overpijnzend eens een blik naar achteren geworpen en ja hoor ik lig weer achter. Snel terugzwemmen en proberen de schade te beperken. Na 600 meter lig ik weer op kop en weet dit, met wat botsingen met boei en tegenliggers, vol te houden. Met een tijdje net boven de 13'het water uit en voorzichtig het parc fermé in hobbelen. Wissel gaat op zijn egeltjes, voorzichtig maar goed. Carlo duikt ondertussen in mijn wiel en zal dit 20 km trouw volhouden. Na een tien minuten duikt Rorik Schouten in ons wiel komt even op adem en geeft een dot gas en zien we pas bij de finish weer terug. Hij is in vorm. Fietsen gaat in de tweede ronde beter en ik besluit om toch de loopschoenen maar te gaan gebruiken.
Als tweede, op ruime achterstand van Rorik, het parc fermé in. Apart geen wedstrijdspanning, nu al tevreden en ga bijna fluitend beginnen met het lopen. Dit gaat goed en ik laat netjes mijn medesporters voorbij gaan. Na 4 km relatief goed lopen (tempo laag) stap ik voldaan uit de wedstrijd.
Geen spierpijn en nog belangrijker een minimale nareactie in het heup- en ruggebied.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten