OFFROAD TRIATHLON: Kraftman-Offroad Triathlon

zondag 13 september 2009

Kraftman-Offroad Triathlon

Welcome Back to Hell
Na het dubbele gevoel dat ik in Ameland niet de wedstrijd heb gehad waarin alles goed liep me maar aangemeld voor de Belgische Kraftman Offroadtriatlon . Na een jaar van afwezigheid op de kalender is de triatlon weer aanwezig. Niet meer in Lanklaar maar nu voor ons iets dichterbij in Rotem. We zakken zaterdag al af naar Lars v/d Eerden en Maud Golsteyn. Dit sympathieke tweetal heeft de smaak van de Offroadtriathlon helemaal te pakken. Lars was in Ameland hard in aanraking gekomen met een paaltje en zal de wedstrijd gebruiken als test om te kijken of zijn been belastbaar is. Maud pakt de wedstrijd als zware training voor de NK Duathlon. Dus drie personen die allemaal met hun eigen doel aan de wedstrijd deelnemen.
Saskia zit met de twee Doggies opgescheept maar dat mag vanwege de zon geen straf zijn.
Het fietsparkoers is uitdagend. Korte steile klimmetjes, afdalingen met tricky trials, bochten met los zand, wortelafdalingen kortom een echt mtbparkoers. Het rondje is 8 km en bevat zo’n 160 hm. We hebben er na de parkoersverkenning in ieder geval zin in.
Zondag is het weer een beetje wisselvallig. Miezerig, windje en net 17 graden.
Het zwemmen vindt plaats in een kanaal. Het is een heen en weer parkoers, bij het inzwemmen al gemerkt dat in het midden van het kanaal wat stroming stond en aan de kant geen. Nette start en voor ik het door heb lig ik aan de leiding, na tweehonderd meter komt Luc Huntjes aansluiten. Deze nationale topper uit het verleden pakt een paar maal per jaar een triathlon. In mijn voeten bengelt Lars. Luc en ik zwemmen gezamenlijk op. Het gaat lekker ontspannen lange slag en geen geduw en getrek. Bij de laatste boei met nog tweehonderd meter te gaan laat ik Luc mooi de route naar het trapje uitzetten. Goede wissel en ga als tweede het Parc fermé uit. Yeray Luxem zit kort achter ons. Yeray heeft dit seizoen de aansluiting bij de Europese Top van de Xterra/Crosstriathlon gevonden. Hij neemt al snel de kop over. Aan het eind van de eerste ronde komt de andere Belgische topper Paul Embrechts al aansluiten. Ik laat hem gaan, in de drie aankomende ronden heb ik mijn energie nog hard nodig. Ik lig ondertussen netjes op een derde plek. Hoe langer de wedstrijd duurt hoe makkelijk het gaat.

In de derde rond sluit Tim van Daele aan. Door een schakelfoutje mis ik de aansluiting,. In de laatste ronde heb ik mijn ouderwetse fietsbenen weer, ik knal twee tandjes zwaarder een klim op en raap Tim op. Bij het passeren van enkele achterblijvers geef ik heuvelop een dot gas en ik ben los. Ik knal het parc fermé in en geef een dot gas om het tactische tikje uit te delen. Achter Tim zit op korte achterstand William Busch een veteraan die goed kan biken en lopen. Het loopparkoers is heftig. Het parkoers van oude Lanklaar is daarbij een lachertje: steile klimmetjes, venijnige afdalingen waarbij je moet vasthouden aan struiken, heide en takken. In de tweede ronde blijkt dat Tim uitgestapt is en William is duidelijk van plan om mijn derde plek overall en leidende veteranenpositie over te nemen. In de klimmen branden mijn benen behoorlijk en in de afdaling voel ik andere dingen. Er van uitgaande dat iedereen hetzelfde gevoel moet hebben, pers ik uit een geheim laatje nog wat energie in mijn lichaam. Strijdend ten onder gaan is heroïscher dan de handdoek al in de ring te gooien. Uiteindelijk lukt het om als derde overall (op gepaste afstand van Yeray Luxem en Paul Embrechts) en eerste veteraan te finishen. Saskia , de doggies en Lars, die toch vanwege de spierbeschadiging verstandig uit gestapt is, vangen me enthousiast op. Ondertussen zijn bij de dames Riika Kelja en Maud druk bezig om de dameswedstrijd kleur te geven. Uiteindelijk is het Maud die een week na haar Nederlands Kampioenschap Offroad laat zien dat lopen haar ding is en haar achterstand van 30 seconden na het fietsen omzet in een ruime voorsprong.