Wauw een ervaring rijker en heel wat zweetdruppels armer. De
Inferno 2012 is het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van het seizoen. Vorig jaar was het doel nog kennismaken en finishen. In het kader
van hoe ouder en gekker werd de lat wat hoger gelegd (dat laatste klinkt wel
raar bij 5.500hm) en stond een top 20 overall en podium AK2 klassering in de verborgen agenda
genoteerd.
Voor de lezer die de Inferno niet kent:
Zwemmen: Thun-Oberhofen 3,1 km 0 hm
Racefiets: Oberhofen Oberhofen (562m) - Sigriswil (810) - Beatenberg (1153) - Interlaken (563) - Meiringen (593) - Grosse Scheidegg (1962) - Grindelwald (943).
Afstand 97 km, Steiging 2145 m.
Mountain Bike:
Grindelwald (943) - Kleine Scheidegg (2061) - Wengen (1275) - Lauterbrunnen (795) - Stechelberg (862).
Afstand 30 km, Steiging 1180 m.
Berglauf:
Stechelberg (862) - Lauterbrunnen (795) - Mürren (1640) - Schilthorn (2970).
Afstand 25 km, Steiging 2175 m.
De voorbereidingen gingen goed en redelijk
gestructureerd. De omvangweken waren omvangrijker dan ooit en de blessures
waren behandelbaar. Kortom ideale voorbereiding. In de week voorafgaand
aan D-Day met Saskia afgereisd naar Zwitserland. In eerste instantie naar
vrienden in Thayngen (een dorp onder Schaffhausen) om daar te acclimatiseren. Vandaar uit
door naar standplaats Wilderswil. Samen met Peter van Grootheest, die
zijn Infernodoop kreeg, de weg-en de mtbroute verkend. In de verkenning met de
brandende zon was het al snel duidelijk eten, drinken en Hf in de gaten houden
zijn belangrijk tijdens D-Day.
De weersverwachting voor de racedag was unaniem: sehr heiss,
voor de toeschouwers was het advies om veel te drinken. Voordeel van een
dergelijke prognose is dat je binnen een logistieke operatie van drie parc
fermé’s de warme kleren niet hoeft te deponeren. Wel moesten de race en mtb banden
goed beschermd worden tegen de brandende zon. Hiervoor werd letterlijk alles
uit de kast gehaald (complete tenten, t-shirts, handdoeken, e.d.) om als
beschutting te dienen.
Omdat de pastaparty me de vorige keer was tegengevallen
(hoeveelheid en reistijd) maar besloten om zelf voor het laatste avondmaal te
zorgen. Na een te korte nacht ging om 04.00 uur de wekker. Op dat moment
overheerst het gevoel dat iedere atleet wel herkend: vind ik dit leuk?
Maar snel terugdenken aan de zwaarste trainingen in de slechtste
omstandigheden en dan is de motivatie om te starten en te finishen er.
 |
| fris en fruitig om 06.15 uur |
Om 06.30 uur zwemstart. Superrelaxed hang ik een groepje, en
itt een 1.500m wedstrijd kijk ik op me gemak om heen en constateer dat er één
zwemmer ver voor zwemt en dat ik derde in een groep van vijf lig. Drie
ervan zijn van het estafetteteam en hoeven alleen maar te zwemmen. Mijn
Polar RCX 5 geeft een Hf van 134 aan. Ik stel mijzelf de van Gaal vraag: ben ik
zo goed of zwemmen zij zo slecht?
Na 3,1 km in 42’ gezwommen te hebben
stap ik als tweede singleatleet uit het water.
De eerst 400m na de wissel
zijn vlak en dan begint het klimwerk. Ondanks dat ik me goed voel zie ik dat de
Hf te hoog is. Terugschakelen en me maar laten inhalen is het motto. Dit gaat
goed totdat ik na een 15 km een onwillige ketting krijg. Kreng is tussen crank
en frame gevallen en wil met geen mogelijkheid meer terug. Na enkele minuten
trekken lukt het me de ketting op de plek te leggen waar deze hoort. Actie
heeft wel geleid tot stevig bloedende vingers. Bij de eerste beste
Samaritaanpost wordt ik liefdevol en iets te rustig behandeld door een
Zwitserse EHBO’er. Dit geintje kost bijna 10’. Voordeel was wel dat de Hf goed
gezakt was en er twee Amacxreepjes en een bidon naar binnen gewerkt waren.
De rest van de rit gaat redelijk en op de Grosse Scheidegg
komt er eindelijk ritme in de benen. Werd wel eens tijd na 3,5 uur
sporten. Zon is ondertussen vervelend bezig en mijn helmbandje drupt als
een lekke kraan. In de afdaling wordt ik enthousiast ingehaald door een
Zwitser die stoer achter de cameraploeg aanduikt. Zes bochten later loopt
de cameraploeg te zoeken naar de fietser terwijl zijn fiets nog op het
asfalt ligt…….
Fietsen ging door het technische malheur een stuk langzamer en minder makkelijk dan in 2011 (er was toen geen
zwemmen bij en het was geen 30graden, maar toch) Ik hoop dat het op de mtb wel lekker gaat. De aanloop
vanuit Grindelwald verloopt uit de wind over het asfalt. In de training ging de
picollo erop en ik constateer tevreden dat het ook met een middenblad kan. In de klim naar boven raap ik de één na de ander op. Ondertussen wel leuke internationale
contacten gelegd: Zuid Afrikaan, Oostenrijker, Duitser, Deen en een Spanjaard
die alleen maar om aqua vroeg. De klim verliep voorspoedig en in de
afdaling lekker lopen raggen. Het laatste vlakke stukje van Lauterbrunnen naar
parc fermé Stechelberg gebruikt om de laatste gelletjes en drinken naar binnen
te gooien.
In de wisselzone snel gewisseld en op naar het laatste echte
werk. 25 km lopen waarin 2650 hm zitten. De eerste kilometers lopen iets naar
beneden en zonder al teveel problemen worden 3’40” de km gelopen. Echter in
Lauterbrunnen is het gedaan met de pret en gaat het met 14% omhoog. Mooie korte
pas en pats daar is de eerste kramp in de hamstring… Dejavu van 2011. Wat
oprekken en verder gaan. Ondanks de rekoefeningen haal ik veel medestanders in.
Dit geeft wel moraal. Ik hoor dat ik 4e bij de AK2 lig en dat nr. 3
op 10’voorsprong lig (shit die 10’pauze van de ketting). Maar goed we zijn nog
lang niet boven. Tot aan Mürren kan er redelijk gelopen worden en met wat
bouillon en een ‘geleend’ zoutvaatje bij een restaurant gaat het lopen
krampvrij. Door de enorme variatie aan drinken en gels icm de
hoogte gaat mijn maag en darmstelsel protesteren. Zo af en toe wat
tussengas geven en de problemen worden opgelost ;-)
Vanaf Mürren is het met het rennen gedaan en wordt het
stevig klimmen. Handjes in de zij of op de bovenbenen. Zelfs met dit tempo haal
ik mensen in…. Wauw dit gaat lekker. Stiekem doel is ook om onder de 10 uur grens
blijven. Dat wordt de laatste 8km continue rekenen en bijstellen. Net voor de
laatste 4 km zie ik een persoon lopen die er net zo bejaard uitziet als mijn
persoon. Met een demarrage op 2.600m ren ik langs hem heen. Ipv mee te
gaan moedigt hij me aan! De laatste 700 m gaan recht omhoog en met handen
en voeten komt de Schilthorn steeds dichterbij. Met dit tempo gaat de 10 uur
grens niet gered worden. Bijzaak, zeker gelet op de weersomstandigheden waarbij
topatleten zoals voetballers extra rust krijgen om te drinken. In de laatste
honderden meters hoor ik Saskia al ‘schreeuwen’. En yes na tien uur en
twee minuten mag ik me een Infernoman noemen.
 |
| nog 4 meter en dan zitten er 5.500 hm en 155km op |
 |
| Infernoman |
UITSLAG AK2
