maandag 23 mei 2011

“De anderen hebben ook last van de wind”, Stadstriathlon Weert

“De anderen hebben ook last van de wind”, Stadstriathlon Weert
22 mei was de Stadstriathlon in Weert. De prima organisatie had het voor elkaar gekregen om in het midden van het centrum alles overzichtelijk te centraliseren. Dit voor zowel toeschouwer als deelnemer. Wel was het wedstrijd met veel rondjes: 2 zwemmen, 7 fietsen en 5 lopen. Moest er als triathleet weer eens nagedacht geworden tijdens het spelletje.
De wind zou vandaag de grote spelbreker worden. Verstand en versnelling gebruiken was het motto. Direct na de zwemstart was het weer lekker chaotisch. Relatief smalle vaart waar 130 wilde atleten in losgelaten werden. De eerste tweehonderd meter zwemt, muv Martijn Dekker, iedere favoriet even hard. Werd ik links niet op mijn kopgeslagen lag er rechts wel iemand te voelen of mijn badmuts vast op mijn hoofd zat. Hierdoor maar eens de zwemtechniek aangepast en dankzij hoge en brede ellebogen en een stevige kick kwam er wat ruimte. Bij de eerste boei kon de aansluiting met de top 10 gemaakt worden, en toen kwam de wind en golfslag. De snelheid voorin viel weg en in een vrij korte tijd lag ik op de derde plek. Bij het ingaan van de tweede ronde lekker meegedraaid zonder al te veel energie te verliezen en bij het stukje tegenwind een korte tempoversnelling geplaatst. Wijsheid of niet maar ik lag vrij en kon met een kleine voorsprong op een groepje van een man of 8 als tweede (Martijn Dekker was zijn eigen race aan het doen) het parc fermé in.

Wissel ging slecht en door de harde tegenwind had ik moeite om het juiste fietsritme te pakken. Blijkbaar had het groepje van acht achter me hetzelfde probleem want ze kwamen niet dichterbij, nee zelfs mooier nog ik liep uit. Mooi: ‘de anderen hebben ook last van de wind’. Per ronde ging het beter. Windje mee op de 53x 12 en dan tegen de zestig aan terug. Windje tegen 53x19 en maar malen. Per ronde liep ik op Martijn in (niet dat ik de illusie had om hem te verslaan tijdens het lopen, maar als eerste het parc fermé uit is nooit slecht voor het moraal) en uit op de jagers achter me. Na 7 rondjes beuken mocht ik dan eindelijk het Parc fermé in. Staat er één of andere malloot met een motor precies op de ingang. Na het roepen van wat uitbundige kreten had hij door dat er nog meer mensen naar binnen wilden en ging aan de kant. Hierdoor wel mijn oriëntatie kwijt en liep het verkeerde vak in.

Desondanks snel weer aan het lopen en kon met een stevig tempo doorgaan. Cees Colijn kwam op het laatst nog wel dichtbij maar de tweede plek overall kwam niet in gevaar.


Uitslagen:
HEREN (OD) ----------------------------
1 Martijn Dekker 1.57.56
2 Johan Neevel 2.00.52 H40
3 Cees Colijn 2.01.00
4 Peter Res 2.02.01
5 Rob Musters 2.03.12
6 Lars van der Eerden 2.04.22

DAMES (OD) ----------------------------
1 Maud Golsteyn 2.13.47
2 Liesbet De Schryver BEL 2.21.57
3 Corine Nelen 2.25.12
4 Roos Tji 2.28.28 D40
5 Kathleen Smeyers BEL 2.31.49

Lactaatweekend: Tijdrit Kraggenburg en UT Enschede

Zo nu een paar dagen verder is het lactaat in mijn lichaam weer een beetje verwerkt. Afgelopen weekend stonden twee of eigenlijk drie verzurende activiteiten op het programma.Zaterdagmiddag het Polderkampioenschappen Tijdrijden (http://www.ftc-marknesse.nl/inschrijven/) 15,6 km een eenzame strijd tegen de klok. Zondag de teamtriathlon in Enschede ‘s morgens individueel een 1/16 tri en ’s middags een team 1/8 ste uitvoering.
Een relatief korte tijdrit is een vak apart. De warming up is zeer belangrijk. Het parkoers lag ondanks de harde wind gunstig. Starten met de wind mee. Snel op gang komen en doorrammen naar illegale brommersnelheden van dik boven de 50 km/u. Ik word met de Ridley Dean icm de FFWD wielen op de verkeersdrempels gelanceerd. Heftig maar wel kikken. De bochten lopen goed en ik kan redelijk op omslagpunt blijven. Met een gemm. van 43,6 tevreden maar tussen de kleppers heb je dan net een top 10 plek. Mooie trainingsvorm om je basissnelheid omhoog te krijgen.
De volgende dag staat de UT triathlon op het programma. Het team Triathlonclub Twente is vanwege afhaken van de eerste samenstelling een gelegenheidsteam geworden. Remco Siers, Martijn Paalman, Marco Vernooy en mijn persoon zijn het die de kleuren van Triathlonclub Twente mogen verdedigen. De doelstelling van het team was simpel: finale behalen. Iets wat, ondanks het grote potientieel van de vereniging, nooit behaald was. Eerlijkheidshalve dient ook gezegd te worden omdat de grote topteams uit Duitsland dit jaar niet aan de start zijn de kans groter is.
De ochtendserie is altijd iets apart. Kortweg komt het erop neer om met een koude motor direct gas te geven. Laat dat nou net iets zijn wat ik absoluut niet kan. Daarom maar zo goed en kwaad mogelijk een warmingup doen en dan hopen dat de motor nog warm is als er gestart mag worden.
Zwemmen gaat ondanks een aantal keerpunten op de lijn redelijk. Het fietsen is met name in het eerste rondje te traag. Lopen gaat goed en met de smaak van bloed in mijn mond en de melkzuur die uit mijn oren spuit weet ik ook eens wat dat is. De gelegenheidsteamgenoten doen het goed en we mogen als vijfde team de finale in. Het zwemmen gaat, te, rustig en als laatste gaan we het water uit. Nu volle bak fietsen. Martijn en mijn fietsbenen zijn goed en we jagen het tempo stevig op. Binnen twee ronden liggen we al weer op de vijfde stek. Wel met een peleton van 11 fietsers in je wiel. Helaas moet Remco met kramp afhaken, hij finisht op karakter!. Bij het lopen zetten Marco en Martijn me netjes uit de wind en motiveren me tot Keniaase loopsnelheden. Het lukt ons niet om de vijfde plek te behouden maar uiteindelijk is de zesde plek het hoogst haalbare resultaat waar we als gelegenheidsteam zeer tevreden mee zijn. Bij de H40 nog een tweede plek mogen noteren in de ochtendserie. De dagen erna was het een kwestie van melkzuur afbreken.

woensdag 4 mei 2011

WERELDKAMPIOEN CROSSTRIATHLON Extremadura


Het blijft een paar dagen na dato nog steeds een beetje onwerkelijk. Ik mag me Wereldkampioen Cross Triathlon bij de H45) noemen. Het voelt goed aan en het is een van de weinige keren dat een medaille een ereplaats krijgt in huize Neevel.
De weg ernaar toe was breed en bezaaid met diverse obstakels. Na een, in diverse opzichten, vervelend 2010 werd er in oktober met frisse zin gestart aan de voorbereiding voor ondermeer het Wereldkampioenschap Cross Triathlon. De winter verliep goed, me niet druk gemaakt als ik niet kon trainen, geen Taxc aangeraakt omdat het gewoon niet leuk is. Wel met name bij het lopen veel rustige duurtrainingen gedaan en veel variatie in het zwemmen aangebracht. Daarnaast de luxe gehad om met een leuke groep drie weken op Gran Canaria te kunnen en mogen sporten. Kortom een goede basis gelegd.
Maar de vraag is altijd ben ik zo vroeg in het jaar in vorm, zeker voor zo’n wedstrijd waar het relatief kort en intensief knallen is.

Woensdag 27 april vertrokken we met een grote delegatie deelnemers (elite: Rob Barel, Rorik Schouten, Bert Flier, Maud Golsteyn en Judy van den Berg; Junioren: Jip Veelenturf en Jarrich van Woersem, U 23 Tim Dullaart en agegroupers Ron Hendriks, Lars van der Eerden en Leo Meeuwisse) en supporters naar Extremadura in Spanje. De reis vanaf het vliegveld Madrid gaat redelijk en voert ons door de mooie provincie Extremadura naar Hervas. De wedstrijdlocatie ligt op een kleine 20 km van het pittoreske dorpje Hervas af. Het hotel is verouderd maar is functioneel, maar het belangrijkste is dat de sfeer in groep goed is.

De donderdag en vrijdag staan in het teken van parkoersverkenning en briefing. De elite en de agegroupers hebben verschillende fietsparkoersen. Eliteparkoers is wat korter en bevat minder stoempwerk dan de agegroupers (verschil moet er zijn). Het parkoers is een beetje van alles wat: kleine klimmetjes en daaraan gekoppeld afdaling, veel stenen, modder, zand en waterpassages. Eigenlijk een parkoers dat ons ligt. Tijdens de parkoersverkenningen wel een aantal bijzondere ervaringen:
1. De vraag waar fietsen we eigenlijk (er ligt 40 km lint uitgespannen maar de gebruiksaanwijzing ontbreekt);
2. De vraag of er nu wel of niet door de sloot heen gefietst wordt(mn. de deelnemers uit de zuidelijke landen en de Zuid Afrikanen begrijpen niet dat je door kniediepwater heen kunt fietsen, hier pakt Nld al haar eerste morele overwinning)
3. de situatie dat je over graskarpers en andere geschubde kieuwachtige heen fietst. Een beetje Hilbert v/d Duim situatie met zijn vogelpoep. Het zal je maar gebeuren uitgeschakeld tijdens het mountainbiken omdat je uitgleed over een vis die overstak.
4. Hoe loopt het loopparkoers eigenlijk.

Kortom,allerlei vragen waarbij de vele, alleen Spaans sprekende, vrijwilligers geen antwoord op kunnen geven.
Het weer is tijdens de verkenningen gelukkig goed. Dit in tegenstelling tot de nacht voor de wedstrijddag. De regen komt met bakken uit de lucht. Dat wordt glibberen en glijden.

Na een korte nacht bijtijds aan het ontbijt met Jip, Jarrich, Ron en de trouwe supporters!! De junioren starten als eerst en er heerst een gezonde spanning bij de jongelui aan het ontbijt.
Tijdens de rit naar het parkoers klaart het gelukkig weer op. De ondergrond is nog wel een modderbende. Dat wordt bij het fietsen en lopen oppassen.
Na een gezamenlijke warming up met de junioren. Wordt Jarrich opgeroepen voor zijn start. Het zwemmen gaat hem goed af en hij kan de ervaren Portugezen en Spanjaarden goed bijhouden. Met een plek in de middenmoot komt hij uit het water en springt op zijn bike.
Ondertussen worden de juniordames opgeroepen. Tussen de meiden (met name Spanjaarden) vind de intimidatie naar Jip en een Baltische junior stevig plaats. Jippie laat zich niet van de wijs brengen en zet haar “evil Jip” blik op. Een blik die, naar later blijkt, effectief blijkt te zijn. Jip zwemt vanwege een behoorlijke trainingsachterstand bij het zwemmen al snel achter de feiten aan. Maar gelukkig heeft zij het voordeel van het fietsen. Terwijl de junior dames op pad gaan in het modderparkoers gaan de Paratriatleten het water in. Deze groep gaat over hetzelfde smalle fietsparkoers al s de agegroupers. Petje af voor de prestatie maar helaas brengt de organisatie met deze indeling diverse partijen in conflicterende situaties. Jammer.
De agegroupers starten om de 3 minuten. (40-44, 45-49, 50-54, 55+ Dames AG) ’s middags starten de andere agegroupers Vanaf 16.00 uur de dames en heren (incl. U23).
Start gebeurt vanuit het water, vasthoudende aan het ponton, de Spanjaarden worden als eerste opgeroepen en denken zo een mooie plek te krijgen. Helaas voor ze duiken ze erin en daar maak ik dankbaar gebruik van en neem de mooiste plek in. Even een boze blik opzetten en me wat breder maken en het is 1-0 voor Nederland. Start gaat snel en tot mijn verbazing lig ik na 100 meter compleet vrij. Iets verderop worden links en recht groepjes gevormd. Voor de eerste boei heb ik al een behoorlijk aantal van de eerste startgroep ingehaald. Bij de tweede boei zie ik dat nr 2 al ruim achter ligt. Nu versnellen in het frisse water. Met een mooie voorsprong spring ik op de mtb. Het aanloop stuk is glad en het eerste klimmetje staan veel deelnemers te klungelen om boven te komen. Ik moet van de fiets af en probeer snel weer het ritme te pakken. Dit gebeurt pas op de terugweg van de eerste ronde . Samen met een Amerikaan en een Spanjaard ruimen we de ene na de andere agegrouper op (40-44). De beide mannen blij (zij denken dat ik ook H40)en ik blij.
Vanuit het lokale Nederlandse steunpunt hoor ik dat mijn voorsprong geslonken is tot 1 minuut. Dus de tubokleppen erop. Op de technische passages laat ik de kleine Spanjaard voor. Hij klimt en daalt makkelijker dan ik dat doe en ik kom beter in mijn ritme als ik hem volg. Halverwege de tweede ronde kan hij mij niet meer volgen en ik rij even alleen ( muv de paratriatleten en de dames die niet aan de kant willen). Vanuit Camp Holland hoor ik dat de voorsprong al weer gestegen is naar een ruime twee minuten!!!!

Dit geeft de burger, weer de bekende moed, en ik zit al voorzichtig te denken aan de Wereldtitel. De eerste twee kilometer gas gegeven, de benen waren goed (ik lag zelfs al tweede bij de H40). Bij het ingaan van de tweede ronde was de voorsprong groot genoeg om eens lekker te genieten en al vast te zwaaien naar deze en gene. Met een goed gevoel van een dolblije Saskia (volgens mij was zij nog blijer dan ik dat was)
de Nederlandse vlag gekregen en mijn laatste zege meters gelopen. YEAHHH I’M a WorldChampion.

De Nederlandse equipe was overall ook zeer succesvol.
Jip werd na een fantastiche inhaalrace op de mountainbike gevolgd door een sterke loopronde verassend tweede bij de juniordames. Jarrich was supersterk met het fietsen, kwam helaas met het lopen iets tekort en werd zeer netjes vierde.
Ron Hendriks (H50) en Lars van der Eerden (H30) pakten de bronzen plak, Leo Meeuwisse werd Wereldkampioen H65 .
Tim Dullaart werd in een perfecte race tweede bij de Heren U23. Bij de dames elite presteerde Judy van den Berg op basis van haar mogelijkheden netjes met een 16e plek. Maud Golsteyn was in de aanloop naar de WK niet al te fit maar wist op karakter een 15e plek in de wacht te slepen.
Bij de heren elite was het Rob Barel die liet zien dat hij zich nog altijd optimaal voor een grootte wedstrijd kan preparen. Vanuit een 23ste zwemtijd en met een snelle wissel reed hij de een na de andere concurrent op achterstand en begon als 11e aan het lopen om uiteindelijk als 12e te eindigen. Bert Flier ging in de middenmoot mee in het zwemgeweld en begon aan een nette en solide fietsrace zonder grote technische fouten. Rorik Schouten liet zien dat hij en een 29” (ongeveerd) een goede combinatie is. Geconcentreerd joeg hij over het parkoers en pakte de nodige plaatsen. Met een voorsprong van een dertigtal seconden op Bert ging hij het loopparkoers op. Deze voorsprong kwam niet meer in gevaar. Rorik werd 16e en Bert 17e in een sterk deelnemersveld.


Als coach en als atleet kan er terug gekeken worden op een zeer geslaagd eerste ITU Wereld Kampioenschap Crosstriathlon. Nu eerst lekker genieten.




Uitslagen
en een heel kort FILMPJE