dinsdag 20 juli 2010

Oneerlijke strijd

Ieder jaar probeer ik één of meerdere mtbmarathons te rijden. In het weekend van 10-12 juli was ik met het duitse mtbteam in Saarbrucken, in voorbereiding op de geplande NK cross country was deelname aan de middenafstand (65 km-1700hm)van de Erbeskopf mtbmarathon een leuke uitstap.
Het was met temperaturen van ver boven de 30 graden ideaal weer om de bossen in te duiken. Vanaf de start ging het meteen volle bak de bossen rondom de Erbeskopf in. De eerste 50 km ging het redelijk. Op tijd stoppen om de bidons aan te vullen. Nog wel een beetje op mijn hoede in de glibberige afdalingen, maar ook genietend van de omgeving en de afwisselende trails. In de laatste 15 km nemen de krachten wat af en ik moet een tandje lichter rijden.

Op de terugweg langs bij het ziekenhuis waar mijn moeder ligt. Helaas daar het vervelende nieuws moeten ontvangen dat de reservertijd waarin mijn moeder leefde nu snel naar het eindsignaal gaat. De klerekanker heeft de oneerlijke strijd gewonnen!
Voor de tijd die rest zal de aandacht besteed worden aan haar.

donderdag 8 juli 2010

EK Triathlon Athlone


EK Triathlon 2010, Athlone Ierland
De reis naar Ierland op 30 juni is relaxed. Inchecken in Eindhoven geen gezeur over gewicht fietskoffer en binnen negentig minuten ben je in Dublin. In de huurauto is het bij elke rotonde wel even wennen aan dat links rijden. Gelukkig waarschuwt Saskia me op tijd. De autobanen zijn super (met dank aan de Europese Unie). De binnenwegen die met drie of meer cijfers aangeduid worden zijn, erg, smal.
We hebben geboekt bij een fantastisch Bed & Breakfast bij Liz en Richard Collins aan de oever van Lough Ree. Op een 17 km van Athlone. Dit oude landhuis staat in een omgeving die de rijke historie van Ierland ademt. Bij het hardlopen over het immense terrein stuit ik op kasteelmuren van 1200 NC en de restanten van een oude windmolen. De Kelten, Vikingen en andere ruige mannen en vrouwen hebben hier rondgelopen en ik had niet verbaast opgekeken als ik er één tegen was gekomen. De confrontatie met levende dieren blijft beperkt tot koeien, schapen en ezels.
De volgende dag gaan we na een heerlijk Engels ontbijt naar Athlone. Een leuke stad. Terwijl Saskia kan shoppen verken ik met Corine Nelen en haar vriend Joost het fiets- en loopparkoers. Het fietsparkoers staat met stip genoteerd in de lijst van saaiste parkoersen. De eerste 6 km bestaat nog uit wat bochten, rotonde’s en enkele bumps. Daarna wordt 14 km lang een matig geasfalteerde autobaan waarover we heen en terug rijden. De wind staat pal op kop en er zit een hoogteverschil in van 147 meter. Stijgingspercentage van 2-3% is iets voor de machtrijders. Ondanks de saaiheid ligt dit parkoers me wel. Ik hoop dat we zondag de wind ook zo hebben want de fietsbenen voelen goed.
Het lopen bestaat uit vier ronden met een aanloopstuk. Model krakeling. Maar wel eentje met een behoorlijke daling die me, op basis van mijn huidige blessure niet licht. De strategie zondag is dan maar hard zwemmen en fietsen en kijken waar het schip strand bij het lopen.
In de volgende dagen spelen we de toerist. Bekijken wat historische plekjes rond Gallway en duiken, terwijl het in Nederland 35 graden is, af en toe weg voor een pittige Ierse regenbui. We gaan steeds meer van dit land en de vriendelijke bewoners houden. Ruimte, groen, vergezichten, weinig optische stress.
Zaterdag de junioren en dames wedstrijd bekeken en genoten van het gemak waarmee Neiske Becks zwemt en fietst. Helaas kon ze door een krampaanval in haar buik haar race niet voortzetten. Maar we voorspellen een grote toekomst voor deze dame.
Zondag al vroeg uit de veren. De fiets moet om 06.30 ingeleverd worden. Het regent en stormt als een jekko. Dat wordt afzien voor publiek en deelnemers. Er mag niet met dichte wielen gefietst worden en de organisatie heeft, zo flexibel als zij is, snel wat fietsenzaken opgetrommeld die de deelnemers normale wielen leveren. De briefing vind buiten plaats en is door de stromende regen en de storm niet te verstaan. Een uur voor de start van de wave van onze leeftijdsgroep loop ik al lekker in mijn wetsuit en ik twijfel zelfs of ik er niet mee zal gaan fietsen ;-)
Zwemstart vanuit het water. Met 90 mannen tussen de 40 en de 49 jaar sprinten we weg. Ik ben naast wat mindere zwemgoden gaan liggen zodat ik alle ruimte heb. Deze taktiek werkt zo goed dat ik binnen 50 m op kop lig van het hele veld. Na 300m wordt ik ingehaald door een eenzame zwemmer. Voorzichtig probeer ik mee te gaan, maar hij gaat me te hard. In 19’40” sta ik als tweede weer op het poton. Het parc fermé ligt op een %^**) eind lopen. Wissel verloopt goed en vier mannen die in mijn voeten zaten met het zwemmen staan nog te klungelen als ik aan het fietsen ben. Was het vorige week in Stiens nog zoeken naar het juiste fietsritme hier zit ik direct in mijn tempo. De storm staat pal op kop, ideaal voor de FFWD wielcombinatie van een 6cm hoge velg voor en een 9cm hoge velg achter. De rotonden en de voetgangersoversteekplaatsen worden met de grootste voorzichtigheid genomen. De regen komt zo hard naar beneden dat ik het gevoel heb om constant te aquaplannen. Na 30 km krijg ik tot mijn verbazing een zwitser over me heen. Dit fietsbeest ramt met de wind mee een dikke 60 in het uur. Ik volg hem op gepaste afstand. Te dicht erop, zelfs de reglementaire 10 m, betekent fietsen in een watergordijn. Gezamenlijk gaan we het parc fermé in. Snelle wissel (indien er een medaille beschikbaar gesteld werd voor de wissels had ik kans gemaakt) en ik duik als eerste het loopparkoers op. Zo goed als het zwemmen en fiestsen ging zo slecht gaat het lopen. In de beleving van de wedstrijd levert dit in eerste instantie een balen reactie op. Anderzijds is de vooruitgang nu 7 weken na het ongeval buiten verwachting en moeten de progressies benoemd worden. Na 10 km worstelen in een van de slechtste looptijden van de agegroup kom ik over de finish. Daar staat een Zwitser en een Brit me op te wachten en feliciteren me met de derde plek. Ik geloof het niet en kan pas enkele uren na verificatie op internet zien dat het idd een bronzen plak geworden is. Dit geeft wel een dubbel gevoel. De afsluitende loopronde was waardeloos, maar de marge na het zwemmen en fietsen was icm het uitvallen van een aantal podiumkandidaten groot genoeg om als derde te finishen.
’s Middags nog de elitemannen bekeken. Wat lopen deze mannen hard. Ongelofelijk om te zien met welk gemak Brownlee van Gomze wegloopt en in de laatste 500 meter het publiek bedankt.
's Avonds vind de prijsuitreiking plaats, deze verloopt bij de agegroupers in een razend tempo en vergezeld van een stevige beat. Stijf en stram haal ik mijn bronzen medaille op.

De aankomende week lekker gas terug nemen om daarna wat meer accent op het loopherstel en mountainbiken te richten. De geplande deelname aan de Xterra France is vanwege een wachtlijst geen optie, daarom 11 juli deelnemen aan een mtbmarathon in Thalfang (Dld).